7 de novembro de 2011

Solidariedade co pobo sirio



Desde Marrocos a Bahréin a reivindicación é a mesma: un cambio pacífico e radical que instaure unha democracia que ampare os dereitos sociais e económicos da maioría

Hai meses que amplos sectores da sociedade siria uníronse á esperanzadora onda cívica que percorre o Magreb e o Machreq baixo a denominación de “primavera árabe”. Con todo, a primavera siria tornouse nun terrible baño de sangue. Milleiros de manifestantes pacíficos foron asasinados as forzas de seguridade do réxime de Bachar Al-Asad, que non dubidou en recorrer ao bombardeo de cidades e pobos. Un número aínda máis elevado de persoas foron detidas e sistematicamente torturadas. Os dereitos humanos básicos, desde o dereito á vida ao de expresión, están a ser masivamente violados polas autoridades sirias nun país pechado á información independente.

Quen subscribimos esta declaración queremos expresar a nosa condena por estes feitos: non hai xustificación posible para esta guerra aberta que o réxime sirio libra impunemente contra o seu propio pobo.

O réxime sirio mente para xustificar a brutal represión da súa propia poboación. Como tantas outras veces, a ditadura de Bachar Al-Asad volve axitar como un espantallo o perigo da ruptura sectaria ou do terrorismo islamita, ou a falsa disxuntiva entre a soberanía e a dignidade do Estado e os dereitos e as liberdades dos seus cidadáns. Con todo, non hai indicio algún que permita conxeturar sobre unha indución exterior das protestas ou que permita argumentar que as aspiracións dos cidadáns sirios son distintas ás que outros cidadáns árabes manifestan nos seus países. Desde Marrocos a Bahréin a reivindicación é esencialmente a mesma: un cambio pacífico e radical que instaure unha democracia política real e que ampare e promova os dereitos sociais e económicos da maioría. O fío que engarza as contas das novas rebelións árabes de 2011 - tamén a de Siria- é a esperanza colectiva en que as próximas xeracións poidan crecer en liberdade, homes e mulleres amparados polo principio universal de cidadanía, non como súbditos sometidos á pillaxe, ao terror, á humillación e ás arbitrariedades dos seus dirixentes.

Seica non son estas nosas propias aspiracións, as de calquera sociedade? Con todo, sorprendentemente, cando máis solidariedade demandan os homes e as mulleres de Siria e cando parece máis xustificado e necesario facerlla chegar desde Europa e América Latina, sectores da esquerda internacional, defensores nos seus propios países de proxectos emancipatorios cos que nos identificamos e que apoiamos, abonan argumentos xustificativos da ditadura siria, baseándose en teorías conspirativas e estereotipos ideolóxicos que deixaron de ser válidos. Non hai ditaduras ‘progresistas’, e condenar selectivamente os crimes duns gobernos mentres se silencian os doutros nos leva a incorrer no mesmo dobre rapadoira que tan xustamente denunciamos nos nosos dirixentes.

Ante a inoperancia internacional, a sociedade siria parece abandonada á súa sorte. Coñecemos moi ben as regras que rexen o mundo contemporáneo, aquelas que permiten á vez que o Consello de Seguridade de Nacións Unidas vete a creación dun Estado Palestino e a condena da represión do réxime sirio. Os árabes son vítimas do cinismo mercantilista que rexe as relacións internacionais, que valora en cada caso cando é conveniente intervir e cando non o é, sempre en función de intereses alleos aos das poboacións afectadas. A nosa condena non encobre a solicitude de ningunha intervención militar occidental nin a imposición dun asedio medieval contra a poboación siria. Rexeitamos abertamente -como o fan os propios sirios, que loitan pola súa liberdade- calquera forma de presión militar e de tutelaxe colonial. Pero resistímonos a aceptar que nada poida facerse fronte ao que está a ocorrer en Siria, que a pasividade e o silencio amparen os crimes que se están cometendo en Siria.

Primeiras sinaturas

Santiago Alba Rico, Carlos Varea, Piedad Córdoba Ruiz (Colombia), José Luis Sampedro, Sami Naïr, Javier de Lucas, José Camilo López Valls (Cuba), Carlos Taibo, Gilberto López y Rivas (México), Javier Sádaba, Gaspar Llamazares, Atilio Borón (Argentina), Teresa Aranguren, Jaime Pastor, diputada Liliana Olivero (Argentina), Francisco Fernández Buey, Jorge Reichmann, Angélica Lagunas (Argentina), Roberto Montoya, Lobna Dahech (Túnez), Carlos Fernández Liria, Juan Carlos Monedero, Olga Rodríguez, John Brown (Bélgica), Manuel García Fonseca, Juan Luis Ruiz Giménez, Enrique Santiago, Olga Lucas, Yayo Herrero López, Antonio Cuesta Marín, Miguel Lamas (Bolivia), Carlos Alberto Ruiz Socha (Colombia), Carlos Sanchís, Luis González Reyes, Itziar Ruiz Giménez, Joaquín Sempere Carreras, Igor Sádaba, Isabel Alba, Javier Barreda, Patricia Rivas, Luis Alegre Zahonero, Inmaculada Jiménez Morell, Francisco Puche, Alberto Montero, Antonio Crespo, Esther Vivas, Ignacio Gutiérrez de Terán, Alejandro Del Águila Mejía (Guatemala), Ángeles Ramírez, Raúl Maíllo García, Javier Couso Permuy, Salvador López Arnal, Antoni Domènech, Alerce Fernández Sánchez, Ana Ruth Vidal Luengo, Miguel Urbán, Houmad el-Kadiri el-Mahdi, María Jesús Fuentes Rebollo, Gladys Martínez López, Sara Sánchez Moreno, Dolores Nauffal Manzur, Dionisio Vacas Cosmo, Paloma Valverde, Agustín Velloso Santisteban, Susana Merino (Argentina), Ester Sanz Murillo, Juan Antonio Baeza Labat, Julio Rodríguez Bueno, Carlos Varias García, Ernest Garcia, Ricardo García Zaldívar, Carlos Ballesteros García, Francisco Altermir, Hector Grad, Cristina Ruiz-Cortina Sierra, Anne Martin, Fina Alemany Costa, Francisco Ruiz De Pablos, Decio Machado Flores, María Rosa de Madariaga Álvarez-Prida, José Luis Lalueza Sazatornil, Joaquina Ramilo Rouco, Nadia Hindi Mediavilla, Santiago González Vallejo, Jaume Saura Estapà, Antonio Martínez Castro, Cristina García Cecilia, Jesús Zanón Bayón, José Luis Carretero Miramar, Aurora Lago, Lucía Molina Martínez, Maria Josefa Sabriá Pau, Ana Ruth Vidal Luengo, Husein Khzam, Gorka Larrabeiti (Italia), José Díaz Sánchez de la Blanca, Toño Hernández, Sinfo Fernández, Luis Martín-Cabrera (EEUU), Cristina Mas, Josep Lluís del Alcázar, Miquel Blanch, Marga Olalla, Luis Carlos Gómez-Pintado, Muhittin Karkin (Turquía), Franck Gaudichaud (Francia), Soledad Delgado Moracho, Fernando Beltrán Llavador, Evgeny A. Shlevkov, Miguel Brieva Estrada, Mª Pau Vila Pastor, Javier Mestre Marcotegui, Manuela Valadés Feito, Lluís Isern Sitjà, Alerce Fernández Sánchez, María Camacho Castaño, Ana García Romero, Guillermo García del Busto Miralles, Ana Andrea Sánchez López, Francisco García Pérez, Lucía Mazarrasa Alvaer, Joan Tenorio Martínez, Lola Bernal Armengol, Ramón Farres Puntí, Carmen Safont Edo, Carlos Javier Moreno García, Jónatham F. Moriche, Anahí Seri, Javier de Vicente, Manuel Zaguirre, Patricio Suárez, Nelly Benavides (Ecuador)

7 comentários:

  1. En fin. Xa habia tempo que non via un manifesto coma este, parece que retrocedemos polo menos uns 15 anos...
    Sintoo pero non estou dacordo, parecenme benintencionados, pero teñen unha cortedade de miras impresionante. En primeiro lugar, non todos os mortos de Siria son vítimas do réxime, os "democratas" tamén tiran a matar.
    En segundo, sí que hai unha inxerencia estranxeira na situación siria... ou como hai que interpretar as declaracións (e quizais algo máis) de responsables politicos turcos e qataríes?
    E por último se cae o réxime o que vamos a ter vai ser un rexime islamita. Mellor sería que intentaramos fomentar unha transición pacifica e leramos un pouco de historia (e non só historia de Europa, senón tamén de Oriente Medio).

    ResponderEliminar
  2. (erro na anterior mensaxe)... Dicía que confío máis no apoio que achegou o ALBA e na opinión da situación global do país que adianta Ernesto Gómez Abascal, ex-embajador cubano en varios países del Oriente Próximo ''Ahora van a por Siria''

    ResponderEliminar
  3. Cito da anterior referencia o anuncio do xeneral Wesley Clark (USA): o plan sionista e do Pentágono é aproveitar o 11S para liquidar ós gobernos de sete países que non se subxugan no Medio Oriente: Irán, Iraq, SIRIA, Líbano, Libia, Sudán e Somalia.


    No seu día trabucouse Ignacio Ramonet daquela en abril pedindo a intervención en Libia [ 'Libia, lo justo y lo injusto' (4/2010) ] ...e non creo que sexa positivo pedir intervención algunha [ Libia y la gran mentira: utilizar a organizaciones de derechos humanos para emprender guerras ]. A maoiría das novas que chegan á sociedade son mentireiras, así que o pulo hai que poñelo en denunciar ás mentiras e seus obxectivos.

    Ó contrario do que di a carta arriba, si hai probas de que estanse a introducir grupos fanáticos armados dende Arabia, Turkía ou Líbano.

    ResponderEliminar
  4. Pois eu creo que Ramonet non se trabucou. Para min non hai dictadores de 'esquerda', nin asesinos de 'esquerda', nin violadores de 'esquerda' e moito menos, e iso xa foi unha pandemia na zona, monarcas de 'esquerda'.
    Tampouco credito nas conspiracións, e postos a especular porque non pensar que a revolución rusa foi incentivada polo Kaisser prusiano que facilitou todalas condicións materiais a Lenin para chegar a San Petersburgo

    ResponderEliminar
  5. Recomendo, que miredes este artigo de Tomas Alcoberro. É un home que leva vivindo moitos anos na zona e sabe do que fala...
    http://blogs.lavanguardia.com/beirut/primaveras-arabes-y-banderas-del-islam/#more-623

    ResponderEliminar
  6. Xoan Hermida, Ramonet trabucouse porque non houbo NADA -como denunciou Rusia- salvo o artellamento dunha xustificación -semellante a que puideron empregar co golpe de estado no 2002 a Chávez- e foi todo o paso previo para invadir o país. Sego sen creer que o punto da solidaridade estea onde a poñedes. O pobo Sirio vivía tranquilo e despolitizado ata que agora están sendo conscientes de que queren montarlles unha guerra civil e están a saír masivamente á rúa apoiando ó goberno actual.


    ''O plan para desestabilizar Libia''
    http://www.insurgente.org/index.php?option=com_content&view=article&id=9358:plan-para-desestabilizar-siria&catid=99:mundo&Itemid=529

    ResponderEliminar
  7. Manifiesto POR LA PAZ EN SIRIA Y EL DESPERTAR DE LA IZQUIERDA EUROPEA


    (...)
    Desde una parte de la izquierda se nos dice que millares de manifestantes pacíficos han sido asesinados por las fuerzas de seguridad del régimen de Bachar Al-Asad y se lamentan de la
    inoperancia internacional. Sin embargo, a lo que estamos asistiendo en Siria es a un levantamiento armado de sectores tribales, bien pertrechados por las fuerzas occidentales, dentro
    de la estrategia ya desarrollada en Libia.

    Ni se han documentado los supuestos bombardeos de ciudades por parte del legítimo gobierno libio –si se han documentado, en cambio, los de la OTAN- ni se ha documentado el bombardeo de ciudades en Siria que denuncia esta parte de la izquierda. Lo que se está produciendo son graves choques militares con cientos de muertos por las dos partes.

    ¡¡SOLIDARIDAD CON EL PUEBLO SIRIO!! Si pero la solidaridad no puede olvidar que Siria, desde hace años, está en la lista negra de la guerra imperialista que se propone doblegarla o devastarla abriendo la puerta a la expansión territorial de Israel. Que a no ser por el veto de China, Rusia y la negativa de Brasil y Sudáfrica en el Consejo de Seguridad, la OTAN estaría ya en destruyendo militarmente el estado. Solidaridad con el pueblo sirio y maldición y condena a los agresores que conspiran para hacerse con el país, una vez que Bashar Al Assad haya sido derrocado y arda por los cuatro costados en una interminable guerra civil. Los artífices de esta descabellada aventura son los neoconservadores que han diseñado y fabricado la gran maquinaria de castigo dirigido a reducir uno por uno la lista del eje del mal. Es un camino de guerra mundial porque al final de la lista están Rusia y China. Siria es ahora el cuarto de la lista e Irán será el quinto.

    ResponderEliminar