Hexemonía social e axenda política
Xoán Hermida
Hai seis meses en Libia comezou unha revolta cidadá como parte do proceso único e inseparable que se estaba a dar en todo o mundo árabe, iniciado en Tunicia e Exipto.
A ‘resistencia’ de Gadaffi tivo dúas consecuencias directas. Permitir a Estados Unidos e os seus aliados introducirse nun conflito do que quedara fora de xogo namentres se adicaba a construír o mito do islamismo radical que eles mesmo chegaron a crerse. Conseguir que o efecto domino se atascara e as revoltas en Siria, Bareín, Marrocos, Iemen,… fracasaran polo do momento.
Pero tivo, ademais, unha terceira consecuencia indirecta: situar en portada das axencias e dos medios de comunicación internacional a guerra en Libia e converter ao ditador asasino Gadaffi nun novo símbolo do antiimperialismo, avalado na esfera internacional por Hugo Chaves e Daniel Ortega.
Seis meses despois, e nos días que se esta a librar a batalla final en Trípoli, a noticia está a ser desprazada pola visita do papa Benedicto XVI ao encontro da mocidade católica. Os medios españois xa non teñen xornalistas desprazados ao país árabe xa que todos están ocupados por cubrir informativamente o acontecemento da JMJ.
Durante tres meses o ‘movemento 15-M’ conseguiu marcar a axenda política, estar presente nas pasadas eleccións municipais e ‘ameazar’ con ter influencia nas próximas eleccións xerais do 20-N e continuar.
O ‘sistema’ non podía permitilo. Iniciaran xa o proceso de desprestixio do movemento cidadá e agora se trataba de buscar unha escusa para desviar a atención e esperar o erro táctico do adversario.
O desaloxo de Sol, coincidindo coa visita de Ratzinger, converteuse na cortada perfecta. A esquerda sempre disposta a amosar o radical que somos entrou a trapo. O efecto estaba conquerido.
A axenda política xa a volven a marcar eles, xa veremos se definitivamente ou non, pero o que é peor é que na batalla pola hexemonía social os temas apuntados, relacionados coas emocións e crenzas das persoas, son nos que a esquerda se desenvolve con maior torpeza e a dereita con maior destreza.
Cabe confiar en que o 'Movemento 15-M' sexa o suficientemente intelixente, como foi ata agora, para volver a resituar a súa axenda no centro do debate.
Namentres o pasado da os seus últimos coletazos en Libia e o futuro amosase incerto, son momentos de felicidade recordando aos camaradas e amigos árabes que levan anos loitando contra a inxustiza.
A resistencia demostrada polos libios ou sirios, as mobilizacións do ‘movemento 20 de febreiro’ en Marrocos que non se deixan engañar por unha falsa transición ou a tenacidade dos palestinos na defensa dos seus dereitos nacionais amosan que os cidadáns e as cidadás árabes saben cal é a súa axenda política.
A caída de Gadaffi debe marcar o inicio da caída doutros satrapas da rexión e que o movemento de fichas de domino recupere o seu dinamismo inicial. A OTAN debería abandonar Libia con urxencia e deixar que sexan os libios e as libias que constrúan o seu futuro. Chaves e Ortega non deberían ter a tentación de dar asilo ao criminal de Gadaffi pois suporía unha crise no altermundismo e abriría unha fenda insalvable entre a primeira onda de cambios iniciada en Latinoamérica hai dez anos e a segunda onda árabe do 2011.
A ‘resistencia’ de Gadaffi tivo dúas consecuencias directas. Permitir a Estados Unidos e os seus aliados introducirse nun conflito do que quedara fora de xogo namentres se adicaba a construír o mito do islamismo radical que eles mesmo chegaron a crerse. Conseguir que o efecto domino se atascara e as revoltas en Siria, Bareín, Marrocos, Iemen,… fracasaran polo do momento.
Pero tivo, ademais, unha terceira consecuencia indirecta: situar en portada das axencias e dos medios de comunicación internacional a guerra en Libia e converter ao ditador asasino Gadaffi nun novo símbolo do antiimperialismo, avalado na esfera internacional por Hugo Chaves e Daniel Ortega.
Seis meses despois, e nos días que se esta a librar a batalla final en Trípoli, a noticia está a ser desprazada pola visita do papa Benedicto XVI ao encontro da mocidade católica. Os medios españois xa non teñen xornalistas desprazados ao país árabe xa que todos están ocupados por cubrir informativamente o acontecemento da JMJ.
Durante tres meses o ‘movemento 15-M’ conseguiu marcar a axenda política, estar presente nas pasadas eleccións municipais e ‘ameazar’ con ter influencia nas próximas eleccións xerais do 20-N e continuar.
O ‘sistema’ non podía permitilo. Iniciaran xa o proceso de desprestixio do movemento cidadá e agora se trataba de buscar unha escusa para desviar a atención e esperar o erro táctico do adversario.
O desaloxo de Sol, coincidindo coa visita de Ratzinger, converteuse na cortada perfecta. A esquerda sempre disposta a amosar o radical que somos entrou a trapo. O efecto estaba conquerido.
A axenda política xa a volven a marcar eles, xa veremos se definitivamente ou non, pero o que é peor é que na batalla pola hexemonía social os temas apuntados, relacionados coas emocións e crenzas das persoas, son nos que a esquerda se desenvolve con maior torpeza e a dereita con maior destreza.
Cabe confiar en que o 'Movemento 15-M' sexa o suficientemente intelixente, como foi ata agora, para volver a resituar a súa axenda no centro do debate.
Namentres o pasado da os seus últimos coletazos en Libia e o futuro amosase incerto, son momentos de felicidade recordando aos camaradas e amigos árabes que levan anos loitando contra a inxustiza.
A resistencia demostrada polos libios ou sirios, as mobilizacións do ‘movemento 20 de febreiro’ en Marrocos que non se deixan engañar por unha falsa transición ou a tenacidade dos palestinos na defensa dos seus dereitos nacionais amosan que os cidadáns e as cidadás árabes saben cal é a súa axenda política.
A caída de Gadaffi debe marcar o inicio da caída doutros satrapas da rexión e que o movemento de fichas de domino recupere o seu dinamismo inicial. A OTAN debería abandonar Libia con urxencia e deixar que sexan os libios e as libias que constrúan o seu futuro. Chaves e Ortega non deberían ter a tentación de dar asilo ao criminal de Gadaffi pois suporía unha crise no altermundismo e abriría unha fenda insalvable entre a primeira onda de cambios iniciada en Latinoamérica hai dez anos e a segunda onda árabe do 2011.
lgúns dos twitter que estan enviando desde a asemblea de Sol que amosan que toman nota e o Movemento ten máis luzes e vai resituarse (espero):
ResponderEliminar"A veces nos escudamos en la violencia de los demás, pero es que los demás no han decidido ser no-violentos" #AGSol
"Nos han tendido una trampa enfrentándonos con personas" (ejemplo con peregrinos en vez de JMJ) #AGSol