13 de setembro de 2011

O conto da galeguidade de NCG chega ao seu fin


Xoán Hermida

Hai dous anos Galicia tiña dúas caixas, dous Bens Comúns, unha no Sur e outra no Norte,. Esta última contaminada polos activos tóxicos que durante anos a dirección da entidade, con Jose Luis Mendez á cabeza, foran introducindo.

Daquela, e sabendo que o culebrón aínda non acabara, escribín o seguinte:

“Sabedora dos problemas financeiros de Caixa Galicia e aproveitando a reestruturación bancaria a nivel estatal o Grupo Voz iniciou a campaña da galeguización das caixas.

Necesitaban un verniz de ‘pseudogaleguismo’ e ocultar ao verdadeiro interese: desmantelar o modelo caixas tal como o coñecemos ata o momento e deixar en mans do lobby coruñes o control financeiro do pais.

Diante das resistencias de Caixa Nova, representante nítido do sector empresarial produtivo fronte ao especulativo da caixa do norte, houbo que poñer en marcha a artillería patriótica e utilizar ao equipo dirixente dun BNG necesitado de trunfos como aval ideolóxico da operación. Así nun tramite de urxencia, coma non recorda o parlamento galego, PP e BNG aprobaron un nova lei de caixas nun prazo record de mes e medio.

Se os dirixentes do BNG houberan lido algo máis a
Marx e estudado algo de economía política saberían que: o proceso de fusións de caixas enmarcábase nun camiño de bancarización das mesmas; que a lei de caixas aínda que non fora recorrida polo goberno central ía ter pouco percorrido diante dun pacto PP-PSOE pola destrución do modelo de caixas tal como o coñecemos ata agora; que aínda que as dúas caixas non son alleas a este proceso de bancarización foi Caixa Galicia quen foi máis aló no proceso especulativo financeiro e polo tanto máis alonxado do tecido produtivo do noso país; e por último, que detrás do discurso “galeguista” do goberno existía unha operación máis ampla de absorción das nosas caixas por Caja Madrid.

A situación financeira de Caixa Galicia desaconsellou a operación de fusión a tres bandas e a partir de aí , e co beneplácito do Banco de España, Caixa Nova empezou a marcar a dirección da mesma.

Aínda así, o tándem PP-BNG dirixidos polo Grupo Voz intentaron unha última táctica de desacreditar ao presidente de Caixa Nova,
Julio Gayoso, sinalándoo como o causante dun posible fracaso da fusión.

O que non podían imaxinar
Feijóo e os seus acompañantes e que o pacto Rajoy-Zapatero para acabar coas caixas ía a ter un agasallo envelenado: o reparto de influencias entregando Caja Mediterránea ao PP e Caixa Galicia a Caixa Nova.

Así que o tan vilipendiado
Gayoso presidirá a nova caixa galega e a súa sede financeira estará na súa xurisdición. Derrota de Feijoo.”

Pero como o capital non para, o goberno do PSOE seguiu no seu peculiar descenso aos infernos do neoliberalismo, e Feijoo se quedara con mal sabor de boca aquilo foi soamente a primeira batalla.

A s
eguinte xa a coñecemos: a resultante da fusión NCG tivo que reconverterse nun banco por obrigación do goberno central que xa abrazara as políticas máis neoliberais e apareceu de salvador un executivo especializado en como mellorar a conta de resultados de grandes corporacións aproveitando as flutuacións dos mercados e abaratando os custes fixos, fundamentalmente de persoal.
Este salvador, Jose Maria Castellano, veu avalado polo propio presidente da Xunta de Galicia e como non podía ser menos por Santiago Rey Latorre. A operación da fusión impulsada por Feijoo e avalada polos sindicatos e algunha mente preclara do nacionalismo vai chegando ao porto que desexaban: que o lobby coruñés siga controlando NCG e de paso a súa influencia central na economía galega.

A ‘pre-xubilación’ de Jose Luis Pego e o nomeamento do novo director xeral Cesar González-Bueno , así como a procedencia profesional dos novos conselleiros fan sospeitar na continuidade dun modelo financeiro especulativo pouco implicado no desenvolvemento económico do país. A entrada segura de fondos de capitais foráneos deixaran en nada o conto da ‘galeguidade’.

Por certo, algunha vez veremos a Jose Luis Mendez encausado pola desfeita de Caixa Galicia ?

6 de setembro de 2011

Co facil que seria si se deixasen controlar



“Que as arbores non nos impidan ver o bosque”

Xoán Hermida

Estou convencido que o 2011 será interpretado historicamente, ao igual que o foi 1848, como un período de revolucións e movementos democráticos a escala rexional (mediterránea) desde Tel Aviv e Rabat, desde Atenas a Lisboa.


Cando todo parecía indicar que o movemento 15-M ía ter o seu máximo inimigo nos ‘mass media’ ao servizo do statu quo e xa se comezaba a campaña de desprestixio previa á campaña de represión e ao posterior pasamento, xurdiu a ‘esquerda de toda a vida’, os intelectuais orgánicos e os liberados sindicais para poñer as cousas no seu sitio.

Contase que coincidindo coas mobilizacións masivas contra o pacto do euro, que en toda Europa convocaron as centrais sindicais e aquí o movemento de ‘indignad@s’, o actual secretario de CC.OO, Ignacio Fernández Tojo, comentou no seu entorno a necesidade de desactivar ao movemento 15-M porque puña en cuestión a hexemonía e a estratexia sindical. Algo parecido debeu pensar no noso país o noso par de humoristas máis famosos:Vázquez & Vázquez.

Por suposto que non todos os partidos son iguais e por iso unha das labouras claves da esquerda é volver a reconstruír as pontes entre a sociedade civil e os seus representantes, pero ollo !, quen tirou as pontes foron os partidos e non a cidadanía (a esta última como moito pódeselle achacar en última instancia erros tácticos).

As forzas políticas deberían facer o que os cristiáns chaman sacramento da penitencia ou tamén, moi adecuadamente neste caso que nos ocupa, ‘sacramento da reconciliación’.

Pero para iso obviamente teñen cinco pasos a seguir: exame de conciencia (chamado na esquerda crítica e autocrítica); dor dos pecados; propósito da emenda; dicir os pecados ao confesor (ou sexa desculpas públicas); e por último, cumprir a penitencia.

Dáme que a maioría dos partidos non fixeron, nin van a facer, os catro primeiros e van pasar por imperativo cidadá directamente ao quinto. En democracia iso chamase derrota nas urnas, e esa é a penitencia que a esquerda vai ter, lamentablemente para todos e todas se alguén non o remedia, o próximo 20-N.

O futuro do 15-M está por ver, e ao mellor ‘morre de éxito’ ou de indisposición por algúns gurús e algunhas correntes infantís, pero precisamente a súa 'desorganización’ é o seu maior activo, pois lle vai permitir non naufragar nas augas da senvergoñeria política na que nos soemos mover ao dificultar a súa instrumentalización.

Os conceptos cos que traballan as forzas políticas e as centrais sindicais son do século XX, por non dicir do século XIX que sería máis adecuado, é o século XXI estáselles a facer moi costa arriba e iso que so acaba de comezar.

Os partidos da esquerda teñen un ataque de corporativismo impropio deles. Non entenden o que esta a ocorrer e irán de vitoria en vitoria ata a derrota final. E non o digo so polo PSOE ou o BNG, o digo por todos, porque todos están contaminados polo mesmo 'estupidismo'. Parece como se as antigas escolas de formación socialdemócratas en Bonn ou as comunistas en Moscova, foran substituídas por escolas de 'imbecilidade humana’, que diría Celso Emilio.

Se foran un pouco intelixentes (pois listillos son e moito) estarían menos preocupados da imaxe e máis de mellorar a vida dos seus concidadáns. E estarían satisfeitos porque as súas propostas programáticas foran recollidas polo movemento 15-M. Pero todo o contrario, lles molesta que a xente faga súas as propostas que eles abandonaron hai tempo na practica, porque non eran politicamente correctas.

E agora se queixan de que a xente 'indignada' non lles faga a ola. Que ‘se lo hagan mirar’: o PSOE por pasarse á dereita, o BNG polo mesmo e máis, IU polo seu sectarismo, os grupúsculos do esquerdismo independentista por querer construír un Gulag; e todos por vivir de costas á realidade.

Gañara a dereita e fará unha desfeita do estado de benestar material e do estado moral inmaterial e se quedarán todos anchos porque terán unha nova ocasión para manifestarse e demostrar que aínda son os amos da mobilización. Iso si, botaranlle a culpa aos mozos e mozas do 15-M de que a dereita gañara do mesmo xeito que no 33 botáronlle a culpa as mulleres da vitoria da CEDA.

Pero os únicos responsables da vitoria da dereita serán eles e por iso eu os maldigo.