30 de agosto de 2009

E POLANCO REENCARNOUSE

Hoxe La Voz de Galicia publica un artigo de Santiago Rey Fernández-Latorre que máis que un editorial ( que sempre estivo ausente no rotativo coruñes ) poderiase considerar un manifesto.
Parece incrible a relación de intencións de dito artigo, pois cabe recordar que é o mesmo rotativo que se xactaba de derrubar un goberno democrático en marzo pasado e fai un días recibiu máis de un millón de euros da "nova" administración autonómica.

En fin. Xa temos un novo Polanco que salve a nosa democracia e o noso autogoberno.

O señor Rey Fernandez-Latorre dixit:

"Mañana cumpliré 71 años. Llevo cincuenta años en la nómina de La Voz de Galicia. He contribuido, en la medida de mis fuerzas, a la restitución de las libertades y la democracia, en cuya defensa me encontrarán siempre. Mano a mano con el mejor galleguismo de nuestra historia he trabajado para que Galicia viese reconocidos sus derechos. Esas nobles causas me arrostraron multas, incomprensión, presiones inenarrables. Pero ganamos aquel envite y se abrió un nuevo marco de esperanza. Por eso me resulta especialmente descorazonador ver que hemos arribado a un tiempo donde el dinero solapa a la ética, donde la zancadilla cortoplacista prima sobre los grandes consensos en favor del bien general, donde los intereses partidistas o personales se anteponen a los de Galicia. Por eso vuelvo a reiterar que si queremos evitar una tragedia debe reaparecer la sociedad civil y se debe fraguar una acción concertada que sume los esfuerzos de todos, sea cuál sea su color, en favor del proyecto de Galicia. Entre tanto, no puedo, ni debo, ni quiero, tirar la toalla. Seguiré haciendo lo mismo que llevo haciendo toda mi vida, tratar de elaborar hoy el mejor periódico que jamás he hecho, pero sabiendo que mañana intentaré superarlo."

Sen comentarios ... parabéns e que cumpla moitos máis, ainda que mellor lonxe do xornalismo.

28 de agosto de 2009

NON ESQUECER HONDURAS

CASE DOUS MESES DESPOIS O GOLPE DE ESTADO EN HONDURAS, MICHELETTI SEGUE NO PODER, A COMUNIDADE INTERNACIONAL “LASSER FAIRE” ... E AS ONGDs SEGUEN DESAPARECIDAS

A volta dos militares ao poder nun país de América Latina faise en condicións e circunstancias moi diferentes as que caracterizaron esta rexión na década dos 70 e 80.

O impulso do modelo neoliberal a partir da década dos 90 serviu para crear as condicións para unha democratización da zona e construír un novo modelo político onde nos venderon que os militares xa eran parte do pasado. En realidade era así porque non existían alternativas antisistemicas na zona que puxeran en perigo a hexemonía do capitalismo ou do dominio norteamericano. A extensión de movementos socio-políticos acompañados de trunfos electorais en Venezuela, Bolivia, Ecuador,… teñen cambiado esta situación e volven a activar os mecanismos de intervención de USA na zona (non debemos esquecer que antes deste golpe houbera intentonas en Venezuela e Bolivia).

Por outra parte, é a primeira intervención que se produce durante a nova administración norteamericana liderada por Obama. Unha intervención na que contrasta o rexeitamento ao golpe que expresa a chanceler Hilari Clinton co deixar facer que impón na practica a administración Obama. Non debemos esquecer o paralelismo coa intervención que na década dos 80 fíxose sobre a illa de Grenada e que despois serviu de plataforma para posteriores intervencións. De igual xeito Honduras foi clave en diferentes intervencións anteriores e pode ser unha plataforma perfecta para futuros conflictos na rexión.

Outro aspecto é o novo viraxe que a nova administración norteamericana quere darlle a súa presenza en Oriente Medio que de seguro deixara mais liberada á mesma para retomar o seu control sobre América Latina, preocupada polo avance das alternativas concretadas no ALBA.

Nese contexto o que se pretende e consumar un golpe “limpo” sen os desaparecidos e asasinados doutras décadas, entre outras cousas porque a opinión pública internacional non o permitiría. Pero o crecemento da resistencia interna e externa xa ten xenerado represión sobre os movementos sociais, catro desaparecidos, detencións sobre lideres sociais e algún morto.

A comunidade internacional que nun primeiro momento, preocupada pola hexemonía de Chaves na zona, protestou coa boca pequena agora pasou a política, moi liberal por outra parte, de “laisser faire, laisser passer”.

E as ONGDs ?. Segue afondándose na crise de credibilidade que lles afecta nos últimos anos. Nin a Coordinadora Estatal nin a Coordinadora Galega de ONGDs se teñen posicionado e aquí en Galizia de preto de 150 organizacións de solidariedade e internacionalistas soamente Veterinarios en fronteiras, Enxeñería sen Fronteiras, Médicos do Mundo, ACCP, Altermundo e Amarante teñen denunciado o golpe de estado. Por suposto seguen mais preocupadas pólos seus doantes e status que póla súa loita contra a desigualdade.

Non esquezamos HONDURAS. O golpe segue sen estar resolto.

17 de agosto de 2009

MEDIOS DE COMUNICACIÓN E/OU AXENTES DE INFORMACIÓN

Xoán Hermida

Cando naceu o meu fillo unha amiga agasallounos cunha maleta onde meteu todos os medios escritos daquela data coa intención de que co tempo recordara cales eran as novas que estaban de actualidade durante aquela xornada tan importante para el.

Obviamente as noticias que aparecían nos xornais daquel día estaban manipuladas ou mutiladas, e non todas aparecían en toda a súa dimensión e importancia, mesmo as había que non aparecían. Á fin e ao cabo xa sabiamos que as crónicas as determinan os poderes políticos ou económicos/mediáticos dominantes.

Co tempo volvín reler aqueles xornais e, aínda que xa pasaron máis de seis anos, a situación de transparencia informativa non ten mellorado moito, máis ben o contrario. E digo isto porque os de xullo de 2003 non eran precisamente bos tempos para a lírica. A globalización xa impuxera a súa cerrazón informativa, intensificada pola guerra global contra o terrorismo internacional acabada de iniciar, onde soamente medios coma Al Yasira escapaban do control do capitalismo mediático global. Aquí a situación non era mellor, e aínda que os mellores tempos do “pequeno goebbels” (en terminoloxía acuñada por X. M. Beiras) xa pasaran, aínda viviamos no reino do “príncipe das tebras”.

E a pesar de todo iso, a situación, como digo, non ten mellorado e dáme a impresión de que aqueles xornais do 8 de xullo do 2003 eran máis permeables a novas críticas, alternativas e mesmo “politicamente incorrectas” ca os actuais.

Hoxe os medios teñen reforzado o seu control ideolóxico sobre a poboación, cunha diferenza moi sutil pero perigosa. O período de guerra global contra o terrorismo internacional deu paso a unha nova fronteira onde a pluralidade está permitida para a crítica aos mecanismos ou modelos do sistema pero non para a crítica ao sistema en si.

Do período da “guerra global contra o terrorismo” ao período da “crise financeira global” pasouse poñendo en cuestión os métodos da anterior administración Bush e as súas administracións replicantes do noso continente, pero o esforzo céntrase agora en relativizar e criminalizar a disidencia, e mesmo ridiculizar calquera alternativa ao sistema. E niso xa non están só os “neocon” senón a nova “global social democracy” cos seus poderosos medios informativos.

Aquí a situación non é mellor. Un grupo mediatico xáctase de ter derrubado un goberno (valente estupidez e antidemocrática formulación) e recibe un pagamento de 1.023.854 euros polos servizos prestados: se non como entender o resultado da resolución da convocatoria de axudas a medios de comunicación pola Secretaría Xeral de Medios da Xunta de Galicia?

En termos económicos, máis ca unha repartición obxectiva parecen os créditos dun filme ou os agradecementos previos ao prólogo dunha novela de moda e, claro, nesa listaxe La Voz de Galicia aparece destacada e en maiúsculas mentres que Xornal de Galicia recibe menos ca unha asociación xuvenil parroquial de calquera das nosas deputacións. Curioso resulta, non obstante, volver observar como a oposición se ausenta de facer comentarios sobre o resultado dunha convocatoria impulsada polo bipartito.

Pero mais aló da contía recibida, o feito en si é a propia convocatoria e os que participan dela. Postos a subvencionar aos medios, que se subvencionen elementos ausentes na nosa estrutura informativa, isto é:

- Creación de mecanismos de vertebración global da información e construción dunha visión nacional superadora dun esquema comarcal ao servizo dos poderes parasitarios provinciais.

- Incorporación de maior e mellor información social. A súa ausencia ou a inexistencia dun espazo informativo claro resulta sorprendente cando segundo todas as sondaxes a temática social é cada vez máis demandada e goza dun prestixio do que carecen outros sectores.

- Impulso ao galego (perdón, esquecíame de que iso é agora unha reivindicación obsoleta e, á vista dos resultados e se non o remedia a sociedade civil, tamén poderá ser innecesaria).

De non ser así os medios que teñen recibido moito quedan desautorizados para calquera información obxectiva e os que reciben menos deberían renunciar as axudas aínda que só fose por dignidade empresarial.

Axiña se van facer 20 anos desde que Gorvachov puxera de moda a “glasnot” que foi tan ben recibida desde os medios de occidente, e sobre todo desde a cidadanía da antiga Unión Soviética. Daquilo non queda nada nin en oriente nin en occidente.

Como punto de esperanza queda o florecemento de medios alternativos de información que se espallan na rede. Pero ollo, que o sistema é unha maquinaria ben engraxada e con moita capacidade de engulir. Non teñamos que combater a manipulación de internet en poucos anos... namentres sempre nos quedará a afirmación de Jack Lemmon na fabulosa comedia de Billy Willer ,The Front Page, de que “os xornais de hoxe so serven para envolver peixe maña”.

14 de agosto de 2009

HAI FOLLA DE RUTA ?

Xoán Hermida

Nun artigo publicado en Vieiros tra-las eleccións autonómicas do pasado mes de marzo afirmaba que a derrota do BNG abre un proceso de incertidume, pero tamén apaixonante para a esquerda.

E comentaba en dito artigo:

“Pero equivocariámonos se a solución fose volver recrear o BNG (pre-Quintanista) sen sacar as conclusións dos erros do pasado e sen ter en conta as novas dinámicas existentes na Galiza de hoxe, moi diferentes ás de 1982.

Seguramente, o proxecto resultante ten que ter un peso clave das persoas que hoxe, cunha actitude crítica, militan no BNG, pero sería un erro de dimensións históricas reducir a nova forza resultante a unha mera escisión que pelexe polo espazo electoral co BNG. O proceso de refundación da esquerda galega ten a súa masa crítica na esquerda social hoxe non afiliada ao BNG nin ao PSOE.

Debera ser unha forza plural pero claramente antisistémica, e polo tanto, que constrúa unha táctica electoral ao servizo dun proxecto estratéxico de cambio. Nese senso o nacionalismo político necesario (en termos de defensa da soberanía nacional) non pode ser como ata agora un nacionalismo ideolóxico que curtocircuíte a incorporación de novos sectores de esquerda “laicos” nin que sirva de coartada para crear espazos xa existentes nun país onde os espazos son tan achicados. A forza de reforma do sistema xa existe (PSdG) e a forza da dereita tamén (PP) independentemente da maior ou menor galeguidade que adquiran nun momento ou noutro.

Debera ser asembleario e plural, pero este frontismo político debe construírse arredor da cidadanía e dos movementos sociais e non arredor dos partidos políticos con cotas de poder e indispensables compañeiros de viaxe dun partido vangarda que marca a súa orientación. Se non nos serven os partidos clásicos tampouco nos pode servir unha fronte alternativa na que as partes que a conforman sexan partidos clásicos.

Por último, debera ser unha forza moderna que entronque cos movementos sociais e cos novos suxeitos antisistémicos altermundialistas (ecoloxismo, neointernacionalismo, antipatriarcalismo...) e respectuoso coa súa independencia e co seu carácter estratéxico, que os sitúa como referentes centrais na actuación política diaria.”

Obviamente esta perspectiva non é necesaria a unica posibilidade hai outra máis segura senon facemos nada: a posibilidade de que o BNG se convirta nunha forza residual ( ao igual que lle ocorreu a IU ) é a oposición política concentrese no PSdG-PSOE.

Esta posibilidade seria peor á hora de construir alternativas de progreso nun hipotetico futuro goberno por dous motivos: o primeiro porque a ausencia dunha esquerda máis radical deixaria menos atados os compromisos de cambio. O segundo porque a ausencia dun proxecto nacional na socialdemocracia impide que se aborden de xeito claro aqueles problemas globais que temos como pais.

Polo tanto non sei se é posible ou non construir este novo actor político.

Tampouco teño claro a quen lle corresponde elaborar unha folla de ruta para construir a esquerda galega das primeiras decadas do seculo XXI.

Seguramente terá que ser un traballo colectivo dos movementos sociais que precisan dunha forza política ao seu servizo que plasme nun programa de reforma os elementos estratéxicos de cambio antisistemico no que traballan, ao Encontro Irmandinho como grupo do BNG que ten plantexado o necesario viraxe desa formación e agora plantexa unha liña de emancipación social e nacional vertebrada sobre a cidadanía, a FPG ou MpB que teñen vertebrado espazos soberanistas de esquerda, a sectores nacionais non nacionalistas que estan orfos desde o fracaso do proxecto eurocomunista na decada dos oitenta.

Namentras hai dúas liñas prioritarias ( e complementarias ):

- Asentar as, ainda debiles, organizacións sociais tanto nas súas liñas organizativas como para desenvolver a nivel político os sesus aspectos anti-sistemicos que os convirtan en movementos sociais.
- Fortalecer a REDE ANTICAPITALISTA como espazo común transversal de caracter antisistemico e alleo da influencia tacticista dos aparatos partidarios.

Todas as persoas que pensamos en clave de esquerda (e polo tanto nacional) temos un reto: ser capaces de construír un proxecto amplo e ilusionante que, máis aló dos espazos electoriais que conquira, deba ter como primeiro referente central ese 25% da poboación que, segundo as análises, reclaman un espazo claramente de radicalidade democrática e transformación social. Un proxecto que poña fin ao voto vergoñante “en contra de” e nos permita andar coa cabeza erguida no presente e ver o futuro coa perspectiva do xigante para que realmente GALIZA NON SE VENDA NUNCA MÁIS.

12 de agosto de 2009

HUMANIDADE, SOCIEDADE E ECOLOGIA: O AQUECIMENTO GLOBAL E A ALTERNATIVA ECO-SOCIALISTA

Daniel Tanuro

Este é um enorme desafio ao socialismo, mas uma revisão completa é desnecessária. Existe um conceito nos escritos de Marx que nos pode ajudar: o conceito de gestão racional do metabolismo social, das trocas materiais entre a humanidade e a natureza. De facto, as alterações do clima são precisamente o resultado da gestão irracional do metabolismo social: a economia mundial emite cerca de 10 gigatoneladas de carbono por ano para a atmosfera, o dobro da capacidade de absorção das florestas e dos oceanos.Construir uma alternativa não só socialmente racional mas também ecologicamente racional para este sistema irracional terá consequências vastas para o projecto socialista.

O socialismo apenas faz sentido se o novo poder de produtores associados – outra definição clássica de socialismo – continuamente mas radicalmente substituir o sistema produtivo capitalista por um totalmente diferente, baseado num sistema energético diferente. Isto significa diferentes sistemas baseados em outras tecnologias de produção de alimentos, transportes, gestão dos solos, etc.Logo, o eco-socialismo é muito mais que uma nova etiqueta ou a reinvenção de uma velha perspectiva: é um novo projecto para a emancipação da humanidade.


Ler artigo completo en http://www.altermundo.org/content/view/2529/1/

6 de agosto de 2009

UNIDADE, A NECESARIA ... CONVIVENCIA, SEMPRE

Xoan Carlos Carreira

Por outra banda, a unidade, tal e como é entendida na maioría dos casos, é a resposta a unha necesidade conxuntural, un bo instrumento que axuda ás organizacións e institucións a conseguir obxectivos moi definidos e/ou a afrontar ameazas internas e, sobre todo, externas. Sen embargo a unidade parece un instrumento menos útil para as situacións de normalidade ou a consecución obxectivos matizábeis e variados.A unidade ou é libremente aceptada ou acaba rachando. Manter a unidade mediante a imposición é inxusto e insostible a longo prazo. Unha organización formada por persoas que se odian non está capacitada para construír nada e nela, a unidade é un sarcasmo inútil. Só unha organización onde exista compañeirismo e fraternidade pode contribuír a construír unha sociedade máis xusta e humana.

Ver tudo o artigo en:

http://www.vieiros.com/columnas/opinion/924/unidade-a-necesaria-convivencia-sempre