Tres apuntes post-electorais necesarios
“Juntáronse los ratones,para librarse del gato,
y después de un largo rato
de disputas y opiniones,
Dijeron que acertarían
en ponerle un cascabel;
que, andando el gato con él,
librarse mejor podían.
Salió un ratón barbicano,
colilargo, hociquirromo,
y encrespando el grueso lomo,
dijo al senado romano,
después de hablar culto un rato:
“¿Quién de todos ha de ser
el que se atreva a poner
ese cascabel al gato?”
Lope de Vega
Xoán Hermida
Necesaria reflexión estratéxica
A pretensión de culpabilizar á sociedade civil da derrota por parte do aparato dos partidos de esquerda resulta irrisorio.
O movementos estratéxicos de fondo poden afectar conxunturalmente de xeito negativo pero a longo prazo son necesarios, ademais de xustos.
Nese tacticismo conxuntural equivocábanse os que no ano 1933 non querían conceder o voto ás mulleres porque beneficiaba electoralmente á dereita.
Aparentemente tiñan razón, pois a dereita gañou.
Pero negar un dereito ou desprestixiar unha razón sen abordar as motivacións que a promoven é a todas luces inmoral desde un punto de vista ético. Ademais de ser un erro, pois aqueles que en función do curtopracismo parece que tiñan razón non a tiñan. No ano 36, dous anos despois da inaugurar o voto feminino, a esquerda volveu a gañar e esta vez co apoio das mulleres.
Outra cousa é iniciativas sectarias que non responden a un interese colectivo amplo e que como no caso de certas candidaturas residuais electoralmente o único que consigue é favorecer á dereita. Aínda mesmo que neste caso a xente ten dereito a facelo.
Os staff do PSOE e BNG que reflexionen porque desconectaron coa sociedade en lugar de buscar chibos expiatorios e IU que reflexione porque non recolleu máis que unha ínfima parte dos descontentos cos anteriores en lugar de situar nunha lei electoral inxusta as súas carencias.
A esquerda vence á esquerda?
Nun artigo publicado hoxe en El Pais polo sociólogo Fermín Bouzas faise unha análise dos resultados electorais do pasado domingo.
Non vou a entrar a valorar dito análise que en parte podo compartir, aínda que a maioría das veces as análises feitas por Bouzas parécenme non de todo consistentes e teño a sensación que algo rechía, como se me quixeran vender algo que non acabo de albiscar.
En todo caso o autor afirma ( cito textualmente ): "Castigar algo (políticas do PSOE neste caso) para lo que no había alternativa real es un acto de irracionalidad.Los votantes de izquierda que se han abstenido en sus diversas modalidades han tenido una conducta electoral muy irracional."
Tres comentarios necesarios:
1. A esquerda que desertou do BNG ou PSOE non se abstivo, maioritariamente votou branco ou nulo. A abstención como refuxio explicativo non ten forza desde o momento que elección tras elección a participación non para de medrar.
2. Negar a existencia de alternativa ( "no hay alternativa real") é negar a propia existencia da esquerda. Ao mellor é por iso mesmo polo que a xente non os vota, porque renunciaron a propostas de esquerda.
3. É posible que o electorado de esquerda se comporte - nos comportemos - de forma irracional, pero acaso os dirixentes dos partidos da esquerda non o levan facendo bastante tempo ?
Hai que poñerlle o cascabel ao gato. Alguén se apunta?
Desde hai anos a indignación medra entre as persoas de esquerda que, formando ou non parte da súa base asociativa, compoñemos a súa base sociolóxica e electoral.
As últimas eleccións teñen demostrado que existe unha corrente de fondo que transversalmente percorre a todas as forzas. Non so se castiga a quen goberna con políticas de dereitas ou de costas á cidadanía, tampouco se fai por desconfianza ás forzas que desde a súa esquerda poderían recoller o descontento xerado.
A dous anos das autonómicas e se ninguén o remedia o actual binomio PSOE-BNG non vai a ser capaz non so de derrotar á 'nova dereita’ de Feijoo, analizada detalladamente por Manolo Barreiro, senón que nin tan sequera van a xerar unha posible alternativa crible para o futuro a medio/longo prazo.
Faise necesario que as persoas e colectivos da esquerda social, que se estruturan de xeito moi variado, xunto coas persoas e colectivos críticos que participan da esquerda política nos xuntemos para promover unha alianza cívica política ampla que permita reconstruír o espazo da esquerda galega.
Faise necesario seguir a promover contactos, encontros e diálogos, no concreto, para comezar a vertebrar a esquerda nacional (ista) do século XXI.
Hoxe, afortunadamente temos ferramentas que facilitan converter a indignación en proceso propositivo.
Que alguén coordine a comunicación das diversas iniciativas que están xurdindo.
Hai que poñerlle o cascabel ao gato. So así comprobaremos se en realidade cremos no que dicimos ou simplemente teñen razón os aparatos dos partidos en seguir tranquilos.
Necesaria reflexión estratéxica
A pretensión de culpabilizar á sociedade civil da derrota por parte do aparato dos partidos de esquerda resulta irrisorio.
O movementos estratéxicos de fondo poden afectar conxunturalmente de xeito negativo pero a longo prazo son necesarios, ademais de xustos.
Nese tacticismo conxuntural equivocábanse os que no ano 1933 non querían conceder o voto ás mulleres porque beneficiaba electoralmente á dereita.
Aparentemente tiñan razón, pois a dereita gañou.
Pero negar un dereito ou desprestixiar unha razón sen abordar as motivacións que a promoven é a todas luces inmoral desde un punto de vista ético. Ademais de ser un erro, pois aqueles que en función do curtopracismo parece que tiñan razón non a tiñan. No ano 36, dous anos despois da inaugurar o voto feminino, a esquerda volveu a gañar e esta vez co apoio das mulleres.
Outra cousa é iniciativas sectarias que non responden a un interese colectivo amplo e que como no caso de certas candidaturas residuais electoralmente o único que consigue é favorecer á dereita. Aínda mesmo que neste caso a xente ten dereito a facelo.
Os staff do PSOE e BNG que reflexionen porque desconectaron coa sociedade en lugar de buscar chibos expiatorios e IU que reflexione porque non recolleu máis que unha ínfima parte dos descontentos cos anteriores en lugar de situar nunha lei electoral inxusta as súas carencias.
A esquerda vence á esquerda?
Nun artigo publicado hoxe en El Pais polo sociólogo Fermín Bouzas faise unha análise dos resultados electorais do pasado domingo.
Non vou a entrar a valorar dito análise que en parte podo compartir, aínda que a maioría das veces as análises feitas por Bouzas parécenme non de todo consistentes e teño a sensación que algo rechía, como se me quixeran vender algo que non acabo de albiscar.
En todo caso o autor afirma ( cito textualmente ): "Castigar algo (políticas do PSOE neste caso) para lo que no había alternativa real es un acto de irracionalidad.Los votantes de izquierda que se han abstenido en sus diversas modalidades han tenido una conducta electoral muy irracional."
Tres comentarios necesarios:
1. A esquerda que desertou do BNG ou PSOE non se abstivo, maioritariamente votou branco ou nulo. A abstención como refuxio explicativo non ten forza desde o momento que elección tras elección a participación non para de medrar.
2. Negar a existencia de alternativa ( "no hay alternativa real") é negar a propia existencia da esquerda. Ao mellor é por iso mesmo polo que a xente non os vota, porque renunciaron a propostas de esquerda.
3. É posible que o electorado de esquerda se comporte - nos comportemos - de forma irracional, pero acaso os dirixentes dos partidos da esquerda non o levan facendo bastante tempo ?
Hai que poñerlle o cascabel ao gato. Alguén se apunta?
Desde hai anos a indignación medra entre as persoas de esquerda que, formando ou non parte da súa base asociativa, compoñemos a súa base sociolóxica e electoral.
As últimas eleccións teñen demostrado que existe unha corrente de fondo que transversalmente percorre a todas as forzas. Non so se castiga a quen goberna con políticas de dereitas ou de costas á cidadanía, tampouco se fai por desconfianza ás forzas que desde a súa esquerda poderían recoller o descontento xerado.
A dous anos das autonómicas e se ninguén o remedia o actual binomio PSOE-BNG non vai a ser capaz non so de derrotar á 'nova dereita’ de Feijoo, analizada detalladamente por Manolo Barreiro, senón que nin tan sequera van a xerar unha posible alternativa crible para o futuro a medio/longo prazo.
Faise necesario que as persoas e colectivos da esquerda social, que se estruturan de xeito moi variado, xunto coas persoas e colectivos críticos que participan da esquerda política nos xuntemos para promover unha alianza cívica política ampla que permita reconstruír o espazo da esquerda galega.
Faise necesario seguir a promover contactos, encontros e diálogos, no concreto, para comezar a vertebrar a esquerda nacional (ista) do século XXI.
Hoxe, afortunadamente temos ferramentas que facilitan converter a indignación en proceso propositivo.
Que alguén coordine a comunicación das diversas iniciativas que están xurdindo.
Hai que poñerlle o cascabel ao gato. So así comprobaremos se en realidade cremos no que dicimos ou simplemente teñen razón os aparatos dos partidos en seguir tranquilos.
Comentários
Enviar um comentário