In memoriam


Isaac Díaz Pardo
In Memoriam 1920-2012

O país non se pode permitir o luxo de seguer a perder bos e xenerosos en favor
da causa galeguista e do Ben Común sen que xurdan novos referentes.

Comentários

Enviar um comentário

Mensagens populares deste blogue

O espírito do 29 de xaneiro

Imagem
Xoán Hermida Non tiven ocasión de vivir o proceso de Riazor’82. Un ano antes xa marchara -en realidade convidaranme a saír- daquel club privado chamado ERGA. Decidín deixar de ser súbdito e adquirir a condición de cidadá a sabendas que a franxa de pensamento autónomo xera algún que outro inconvinte e mesmo, en xente pasional coma min, máis de unha metedura de zoca que a xente de ben te perdoa e a outra anota na folla de penais. Así que non estou disposto, por nada do mundo, a perderme este novo proceso constituinte da alternativa galega’12. O pasado 12 de febreiro tiven a ocasión e a honra de asistir a asemblea aberta do Encontro Irmandiño. Non podo dicir coma Henrique Tello que da gusto estar nun sitio onde se saúda todo o mundo pero é comprensible, despois de moitos anos o cancro do sectarismo tamén ten as súas pequenas metástases que teremos que ir curando, e como dicía o propio Tello sen facer moito caso dos comentarios das novas electrónicas. Ao fin e ao cabo un acaba asumindo qu
Ler mais

Fin de etapa

Co nacemento de Espazo Ecosocialista o pasado 26 de maio de 2.012 cubrese unha necesidade latente desde este foro de reflexión. A partir de agora quen busque as propostas políticas do ecosocialismo galego para o século XXI que as busque en http://www.ecogaleguistas.org/ , quen pola contra siga a buscar as reflexións do autor deste blog que o faga en http://www.xoanhermida.eu/ baixo o epigrafe arraianos
Ler mais

Non valen escusas

Imagem
Xoán Hermida Non foi nin unha casualidade nin tampouco unha conspiración. Algúns viñamos observando, de certo que non pasivamente, como existía unha corrente de fondo, en maior medida no BNG pero tamén no PSdG, que esixía cambios para re-conectarse cunha sociedade cada vez máis alonxada dos partidos. O movemento d@s indignad@s, ao marxe das súas propostas concretas máis ou menos certeiras, veu a situar enriba da mesa unha desafección clara e rotunda da cidadanía cara aos partidos tradicionais e as formas que estes teñen de entender a política. Tratábase maioritariamente de xente nova que nin tan sequera entrara a formar parte dos mesmos, por que algo lle cheiraba mal nas súas dinámicas internas. Unha sensación que por outro lado tiñamos vivido aqueles que noutro tempo participamos das estruturas partidarias. Hai uns meses tiven ocasión de asistir a un debate sobre os vintecinco anos do parlamento galego. Nesa mesa redonda, e a pesar de que nela participaban algúns dos analistas máis si
Ler mais