tag:blogger.com,1999:blog-52255842472111223562024-03-14T05:36:02.330+00:00galizia ecosocialistaxoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.comBlogger99125tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-37827179075976138682012-05-29T22:37:00.005+01:002012-05-29T22:37:49.404+01:00Fin de etapaCo nacemento de Espazo Ecosocialista o pasado 26 de maio de 2.012 cubrese unha necesidade latente desde este foro de reflexión. A partir de agora quen busque as propostas políticas do ecosocialismo galego para o século XXI que as busque en <a href="http://www.ecogaleguistas.org/">http://www.ecogaleguistas.org/</a>, quen pola contra siga a buscar as reflexións do autor deste blog que o faga en <a href="http://www.xoanhermida.eu/">http://www.xoanhermida.eu/</a> baixo o epigrafe <strong>arraianos</strong>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-63008472661059142642012-03-21T11:05:00.003+00:002012-03-21T11:11:53.045+00:00Non valen escusas<a href="http://1.bp.blogspot.com/-JOFkxKiKdxk/T2m2Vdc4mDI/AAAAAAAABK0/Ak7Kr-T3OqM/s1600/manos%2Bunidas.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 335px; DISPLAY: block; HEIGHT: 226px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5722305281350211634" border="0" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/-JOFkxKiKdxk/T2m2Vdc4mDI/AAAAAAAABK0/Ak7Kr-T3OqM/s200/manos%2Bunidas.jpg" /></a><br /><br /><br /><div align="justify"><strong><em>Xoán Hermida</em></strong></div><br /><br /><div align="justify">Non foi nin unha casualidade nin tampouco unha conspiración.<br /><br />Algúns viñamos observando, de certo que non pasivamente, como existía unha corrente de fondo, en maior medida no BNG pero tamén no PSdG, que esixía cambios para re-conectarse cunha sociedade cada vez máis alonxada dos partidos.<br /><br />O movemento d@s indignad@s, ao marxe das súas propostas concretas máis ou menos certeiras, veu a situar enriba da mesa unha desafección clara e rotunda da cidadanía cara aos partidos tradicionais e as formas que estes teñen de entender a política.<br /><br />Tratábase maioritariamente de xente nova que nin tan sequera entrara a formar parte dos mesmos, por que algo lle cheiraba mal nas súas dinámicas internas. Unha sensación que por outro lado tiñamos vivido aqueles que noutro tempo participamos das estruturas partidarias.<br /><br />Hai uns meses tiven ocasión de asistir a un debate sobre os vintecinco anos do parlamento galego. Nesa mesa redonda, e a pesar de que nela participaban algúns dos analistas máis sisudos do panorama galego, todos eles defenderon dogmaticamente a estabilidade da estrutura de partidos en Galicia como algo pechado e inamovible.<br /><br />Non entenderan nada do que estaba a ocorrer na rúa. Unha vez máis as ciencias sociais amosan unha clara desvantaxe metodolóxica sobre as ciencias naturais. De novo, como ocorrera co desmerengamento do bloque soviético, coa primavera árabe, os analistas pillounos co pe cambiado e sen saber que dicir máis aló dos tópicos e dos lugares comúns.<br /><br />O 29 de xaneiro, data da última asemblea do BNG, non so voou polos aires a estrutura de partidos en Galicia senón que correu algo máis.<br /><br />A militancia da esquerda política fartouse de ser súbditos do partido a ser cidadáns libres con franxas de pensamento autónomo e capacidade de resolver contradicións.<br /><br />As persoas con ansias de cambio social e defensa da nación observaron que as antigas estruturas en declive non servían para formular unha proposta nacional de cambio.<br /><br />Os activistas sociais e políticos, outra hora enfrontados por matices indescifrables e por miserias humanas, podían xuntarse arredor dun novo proxecto alternativo, nacional e de esquerdas.<br /><br />Agora tratábase de facer política no século XXI, coas contradicións propias do momento que nos tocou vivir.<br /><br />Contradicións dun modelo esgotado no que ademais de produtores témonos convertido fundamentalmente en consumidores, onde a supervivencia do planeta pasa a primeiro plano e onde a liberdade adquire novas dimensións políticas e económicas afogadas por un sistema monopolista onde os oligopolios teñen vertebrado un modelo totalitario global e onde os gobernos son meros xestores das directrices emanadas desde institucións privadas ao seu servizo.<br /><br />Tratase de facer política superando as propostas ideolóxicas do século XIX-XX e afrontando os retos deste inicio de século complexo e vertixinoso.<br /><br />Substituíndo as estruturas propias de modelos de ‘asalto ao poder’ ,construídas en situacións totalitarias ou de grandes carencias democráticas, por modelos de organizacións amplas e plurais cooperativas que permitan incorporar á maioría social receptora dun programa de cambio estrutural.<br /><br />Enfrontámonos a perigos inmensos para os dereitos sociais, nacionais e planetarios e por ende sabendo situar cales son as contradicións principais do noso tempo.<br /><br />Non valen escusas esencialistas que sitúan algunhas contradicións importantes pero necesariamente integrables como centrais e excluíntes.<br /><br />Non vale escusas principistas que sitúan elementos ideolóxico-teolóxicos por riba dos principios políticos e éticos para a defensa do ben común e da nación.<br /><br />Non vale buscar en elementos nominalistas escusas. Quebrouse o formato de nacionalismo ideolóxico e polo tanto é posible vertebrar un proxecto nacional desde o recoñecemento nacional da nosa realidade e na busqueda de maiores cotas de autogoberno cidadá (nacionalismo político). A soberanía pode expresarse con diferentes resolucións políticas nun espazo común, desde o autonomismo forte ata o independentismo, pero debemos ser honestos: as propostas federalistas deben partir da soberanía das partes e non quedar reducidas ás decisións que por maioría se toma en consellos chamados ‘federais’ con residencia fora nunha versión política dos ‘paraísos fiscais’.<br /><br />Tamén debemos ser leais á hora de abordar a cooperación política. Temos que construír un proxecto formado por homes e mulleres libres, culturalmente plural pero necesariamente aberto e participativo. Non valen compartimentos estanco, nin a superioridade política ou de ideas de uns sobre outros. Debemos ser colaborativos no político e creativos na construción de sínteses culturais de ideas.<br /><br />Senón somos quen de facer iso, debemos con honestidade preguntarnos en que se diferencian os nosos proxectos políticos dos partidos de ‘vangarda’ que con tanta contundencia criticamos.<br /><br />É o momento de arriscar. A preguiza intelectual leva inevitablemente ao conservadorismo político.<br /><br />Non valen escusas ! </div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-34708582811741394832012-03-03T01:24:00.005+00:002012-03-03T01:39:06.067+00:00Empatía, responsabilidade ética e tolerancia<a href="http://2.bp.blogspot.com/-LjnBufSe3w8/T1F02axNEwI/AAAAAAAABKc/H21XNxhiBVM/s1600/toros.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 337px; DISPLAY: block; HEIGHT: 254px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5715477880357327618" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/-LjnBufSe3w8/T1F02axNEwI/AAAAAAAABKc/H21XNxhiBVM/s200/toros.jpg" /></a> <em>Xogo Ruín</em><br /><br />Aquel neno<br />pincháballe os ollos<br />ós paxaros;<br />e gustáballe ver saír<br />esa gotiña<br />de aire e de luz,<br />ese rocío limpo<br />de mañanciñas frescas.<br /><br />Logo botábaos<br />a voar<br />e ríase de velos<br />topar contra o valado<br />da súa casa,<br />con un ruído<br />moi triste.<br /><br />Creceu e foi de aqueles.<br /><br /><em>Luís Pimentel</em> <br /><div><br /><br /></div><br /><div align="justify"><strong><em>Xoán Hermida</em></strong><br /><br /><span>Pódese imaxinar alguén máis inocente que un cativo ou unha cativa. Difícil ! Este poema impacta, non deixa indiferente.<br /><br />Seguramente pensemos cando di ‘foi de aqueles’ na persoa exacta. Viranos á cabeza aqueles que trafican cos soños dos demais e humillan, torturan e asasinan a outros seres humanos.<br /><br />Pero ben poderían facelo, e de seguro que o fan, con outros seres non humanos. Porque o mecanismo de vileza é o mesmo.<br /><br />Recordo ter lido, non lembro onde, que durante a guerra ‘civil’ o famoso toureiro ‘Manolete’ distraia aos seareiros toureando presos políticos. Que estampa máis terrible! Seguramente corearían ‘Olé!’ coa mesma intensidade que a outra tarde ás cinco no tendido de sol coreaban ‘Olé!’ cando o ‘maestro’ capeaba a un toro.<br /><br />O filósofo Jesús Mosteirín tivo a ousadía de afirmar na comisión do parlamento catalán que debatía sobre o futuro da ‘festa nacional’ que as corridas de toros eran igual de inmorais que a ablación do clítoris ás mulleres practicadas nalgunhas comunidades africanas.<br /><br />E, aínda que a comparativa, poida ser nun primeiro momento, especialmente rexeitable, analizado en detemento darémonos conta de que en realidade o molesto non é a comparación dos feitos, senón en que lugar nos coloca.<br /><br />O noso eurocentrismo non nos permite que a nosa categoría moral, tras tantos anos de ilustración, estea situada ao nivel de outras cultural do Sur, por suposto inferiores.<br /><br />O noso etnocentrismo non nos permite aceptar o caracter de suxeito [filosófico] aos seres non humanos, mantendo a diferenciación entre entes ónticos e entes ontolóxicos en base a capacidade de razoar.<br /><br />O noso androcentrismo que permitiu ata hai ben pouco situar á muller fora da condición de suxeito, demagoxicamente ocultámolo para afirma que esta é unha argumentación sexista.<br /><br />Bastaría con buscar unha argumentación baseada no respecto e no rexeitamento ao sufrimento para con outros para desterrar as practicas das corridas de touros.<br /><br />Seria suficiente unha mirada limpa para darse conta que as supostas tradicións culturais, sexan de torturas de animais ou de castración sexual de persoas, son iso lamentables tradicións pero non poden ter o ‘status’ de culturais.<br /><br />A filosofía e o pensamento ten ido ensanchando o concepto de ‘suxeito’ desde un primeiro estadio restritivo, por razóns de clase ou xénero, ata un estadio máis amplo.<br /><br />Pero, vaiamos máis ala, poñamos en cuestión as nosas crenzas tal como plantexa a filosofía fenomenolóxica, ensanchemos o suxeito, ampliémolo aos seres non humanos en tanto en cuanto realidade corporea que constrúe espazo, que formatea o tempo e que valora emocionalmente.<br /><br />Demos un paso máis, asumámonos como seres parte dun ecosistema integrado, que temos unha responsabilidade co noso hábitat, co planeta, e cos nosos veciños, os animais non humanos.<br /><br />Entendamos os nosos sentimentos, na base da nosa corporalidade, como unha habilidade pre-racional que nos sirve para analizar con rapidez a realidade para reaccionar.<br /><br />Como un medio para expresar [a outros], para facerse comprender. E a vez recibir, a través das emocións dos outros, información de cómo esta e cal vai ser a súa reacción.<br /><br />As especies están en interacción con outros seres vivos [tamén doutras especies] e as emocións teñen unha importancia central, por iso se teñen mantido ao longo do proceso evolutivo.<br /><br />De tanto contemplarnos cono seres intelixentes e superiores temos esquecido que somos animais e con elo deixamos a nosa esencia de ‘animalidade’, perdemos o contacto con esa parte nosa e coa natureza e tamén de paso perdemos estratexias ou habilidades de supervivencia.<br /><br />Pensemos que quizais por iso é posible que non sobrevivamos. Perdemos o olfacto da supervivencia e a pesar de que tódolos datos ‘racionais’ nos din que estamos actuando de xeito ‘homicida’, pero tamén ‘suicida’ con respecto á natureza a nosa capacidade de reacción é mínima.<br /><br />As emocións primarias [medo, enfado, tristura e alegría] son comúns a todos os mamíferos e son á vez estratexia de supervivencia e capacidade de reacción cos demais seres.<br /><br />E eses sentimentos nos levan á empatía [emocional] como habilidade para poñerse no lado do outro. E iso nos leva directamente á tolerancia [primaria].<br /><br />A empatía e a tolerancia son estratexias presentes en moitos seres humanos e non humanos. Tratase de estratexias pre-racionais para vivir e para con-vivir cos demais coa mínima molestia e salvagardando a convivencia en paz.<br /><br />A intolerancia, máis aló do necesario, xurde na racionalidade. Construímos muros de separación e deseñamos guerras e estratexias bélicas froito da nosa capacidade non para defendernos, como os animais non humanos, senón para atacar.<br /><br />E así é como construímos ‘divertimentos’ que se basean no ataque, no combate e na tortura de outros seres.<br /><br />O raciocinio forma unha envoltura, reconstrúese os sentimentos, canalizase, manipúlanse e distorsiónanse.<br /><br />Recibimos información doutros seres e debemos responder a esas demandas.<br /><br />Si as demandas son positivas como o son un sorriso amable, unha voz cálida, uns ollos enigmáticos ou un xesto cálido a non resposta converteríanos nun seres insensibles.<br /><br />Se as demandas son negativas como un berro esixindo xustiza, unha mirada triste diante dun desastre medioambiental, unha suplica nas sombras ou unha pena interior a non resposta convértenos nuns seres cínicos.<br /><br />As emocións son corpóreas, polo tanto innatas non é necesario educalas, cultivalas, racionalizalas ... basta con non castralas.<br /><br />A intelixencia racional é un arma de dobre fío. Se utilizamos a razón con sensibilidade podemos agrandar a nosa empatía e a nosa proximidade; se pola contra nos deixamos levar pola ditadura da razón, polo racionalismo, nos converteremos nuns monstros capaces unicamente de relacionarnos con nos mesmos.<br /><br />En todos caso esta actitude de ausencia de responder moralmente diante das demandas dos outros invalida calquera pensamento ‘ilustrado’ que sobre a ética se poida facer en base a categorías. A filosofía, entón, perdería a súa razón de ser.<br /><br />Volvendo ao principio. De seguro que non hai nada máis inocente que un cativo a xogar, pero tamén de seguro que o cativo que observa unha realidade violenta ou racionalmente se lle predispón para a maldade pode co tempo chegar a convertese nun ‘de aqueles’.<br /><br /><em>(publicado en Praza Pública </em><a href="http://praza.com/opinion/113/empatia-responsabilidade-etica-e-tolerancia"><em>http://praza.com/opinion/113/empatia-responsabilidade-etica-e-tolerancia</em></a><em>)</em></span></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-77828156303410285502012-02-27T17:32:00.003+00:002012-02-27T17:54:31.537+00:00Entrevista sobre EcoGaleguistas<div style="text-align: justify;">O pasado sábado tivemos o encontro fundacional do proceso EcoGaleguistas. O regreso á política partidaria sempre da un pouco de vertigo pero a amabilidade, intelixencia e o animo da xente é un bo remedio contra a ansiedade.<br /><br />Vivimos tempos de crise-transición-esperanza e hai miles de homes e mulleres dispostos a traballar por unha Galicia máis xusta nun mundo máis habitable.<br /><br />Despois do encontro, presidido de xeito integrador por <span style="font-weight: bold;">Manuel Dios</span>, e na que estivemos xuntos camaradas de ideas e irmáns de nación fixéronme para Galicia Confidencial a seguinte entrevista que creo achega o espírito co que queremos actuar e partillar con outros e outras.<br /><br /></div><div style="text-align: center;"><iframe src="http://www.youtube.com/embed/sOCEM_WiaMw?rel=0" allowfullscreen="" width="420" frameborder="0" height="315"></iframe></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-52951003797324843252012-02-17T10:48:00.005+00:002012-02-17T11:55:05.662+00:00Marx, Castelao, Beiras, ... traidores!<a href="http://1.bp.blogspot.com/-KhCumdbCCD4/Tz4xlzct3WI/AAAAAAAABKA/-R4jvGP1C_M/s1600/4.%2Batmosphere_metereologie_populaire_camille_flammarion2.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 304px; height: 229px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-KhCumdbCCD4/Tz4xlzct3WI/AAAAAAAABKA/-R4jvGP1C_M/s200/4.%2Batmosphere_metereologie_populaire_camille_flammarion2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5710055903087943010" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify; font-family:arial;"><div style="text-align: right; font-style: italic;"><span style="font-size:85%;">‘Queimádeme, que maña, onde prendades a fogueira,<br />levantará a historia unha estatua para mín.<br />Eu sei que me condena a vosa demencia suma,<br />¿por qué? ... Porque as luces busquei da verdade,<br />non na vosa falsa ciencia que o pensamento atafega<br />con dogmas e mitos roubados a outra idade,<br />senón no libro eterno do Universo mundo,<br />que encerra entre os seus folios de inmensa duración;<br />os xermes benditos dun porvir fecundo,<br />baseado na xustiza, fundado na razón.’<br /><br /><span style="font-weight: bold;">A xeito de epitafio, 1600. Giordano Bruno</span><br /></span></div><br /><span style="font-style: italic; font-weight: bold;">Xoán Hermida</span><br /><br />Un xa viña acostumado a ver como xente de esquerdas era vilipendiada durante a súa vida pola única traizón de ser cidadán e non súbdito, de ter un pensamento propio e pensar diferente ao que decidían os que mandan.<br /><br />Existe en Galicia, e tamén nas comarcas, notarias que expenden o certificado de nacionalistas e de esquerdistas. Para a súa obtención o funcionario oportuno, ao igual que facía a policía do antigo réxime, pídeche un certificado de penais que obtés no departamento de formación ideolóxica tras pasar un acelerado cursiño catecomunal de marxismo[guión]leninismo en versión política de “el ingles con 1000 palabras”, no que non pode faltar un resume debidamente preseleccionado e apostillado do Sempre en Galiza.<br /><br />Nunca pensei que puidera chegar a albiscar que eses funcionarios terían a ousadía de tachar a <span style="font-weight: bold;">Xosé M. Beiras</span> de anti-nacionalista.<br /><br />Seica agora é “galeguista, europeísta e burgués”. Pero, iso non era acaso <span style="font-weight: bold;">Castelao</span> e <span style="font-weight: bold;">Bóveda</span>? galeguistas, europeístas e burgueses. Dende logo Castelao foi aquel ‘traidor’ ao nacionalismo que coordinou esforzos con cataláns e vascos na Galeusca, que posteriormente e diante da chegada da barbarie fascista participou do Fronte Popular coa esquerda española, e por último tivo a mala idea de participar coma ministro no goberno da república no exilio.<br /><br />Foi <span style="font-weight: bold;">Engels</span> o que nunha glosa sobre <span style="font-weight: bold;">Marx</span> dixo a propósito dos marxistas que o seu amigo elaborara unha teoría para xigantes e os seus seguidores parecíanse ás pulgas.<br /><br />Normalmente estes conservadores da orde e fixadores de crenzas ao igual que os antigos escolásticos seguen o proceso de embalsamento dos seus precursores e a súa correspondente momificación doutrinal. Non teñen en conta a evolución do seu pensamento en función das dinámicas evolutivas da vida e fan unha fotografía fixa facendo o necesario proceso de amputación e descontextualización para converter un pensamento poliédrico e elevado nunha caricatura ridícula.<br /><br />Que fio condutor pode existir entre o ‘Sermón da Montaña’ de <span style="font-weight: bold;">Xesús de Nazaret</span> coas encíclicas de <span style="font-weight: bold;">Bieito XVI</span> ?, Que teñen en común os manuscritos ‘grundisse’ ou a ‘Crítica ao programa de Ghota’ de Marx coas resolucións dos partidos stalinianos?, Que similitudes pode existir entre o ‘Sempre en Galiza’ de Castelao co documento político da XIII Asemblea do BNG? Absolutamente nada. Como advirten nos créditos dalgún filme que recrea unha realidade ‘as personaxes e as situacións teñen sido cambiadas, calquera parecido coa realidade é pura coincidencia’.<br /><br />De seguro que de estar vivos arremeterían contra os seus supostos seguidores e secuestradores do seu ideario. Pero por suposto eles están mortos e non teñen dereito de replica.<br /><br />E que pasa se como o caso de Beiras están vivos?.<br /><br />Entón a reinterpretación non é posible, o autor pode apostillar aos seus contemporáneos e mesmo ten dereito a autoemendarse se o considera oportuno. A solución está clara: poñer en marcha a maquinaria inquisitorial para baixalo do santoral e de paso, se puidera ser, excomungalo.<br /><br />Era o propio Marx quen advertía contra o perigo das ideoloxías como elemento supraestrutural subxectivo que podía ser utilizado como corpo doutrinario para defender o status quo.<br /><br />Nese senso o necesario debate plural de ideas deixa de ser cultural para converterse en ideolóxico e pasar posteriormente a teolóxico.<br /><br />As ideas nese marco convértense en estruturas ríxidas e impermeables, aderezadas coa súa correspondente liturxia e ornamento e faise imposible un debate de ideas evolutivo que permita unha síntese dialéctica superadora (no sentido hegeliano).<br /><br />Así, a necesaria cooperación política convertese en competición política entre os supostos aliados.<br /><br />Faise necesario espazos plurais e amplos fronte aos oligopolios que ditan as súas políticas a favor dunha minoría e en contra da maioría das persoas e do planeta. Pero para elo non poden existir tribunais da inquisición (partidos guía) nin cotas ou espazos de poder estancos.<br /><br />A política transformadora do século XXI ten que construírse sobre o Cooperativismo Político e sobre o debate cultural e non o ideolóxico.<br /><br />So así seremos irmáns de nación e camaradas de ideas e non acompañantes nunha viaxe cara ao inferno.<br /></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-49485643367479569972012-02-15T09:01:00.004+00:002012-02-15T09:17:47.848+00:00O espírito do 29 de xaneiro<a href="http://1.bp.blogspot.com/-rnYlQ8YE9XA/Tzt4ByqAD3I/AAAAAAAABJ0/VidP6roCAY0/s1600/obra%2Binconclusa.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 246px; height: 246px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-rnYlQ8YE9XA/Tzt4ByqAD3I/AAAAAAAABJ0/VidP6roCAY0/s200/obra%2Binconclusa.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5709288924795375474" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify; font-family:arial;"><span style="font-style: italic; font-weight: bold;">Xoán Hermida</span><br /><br />Non tiven ocasión de vivir o proceso de Riazor’82. Un ano antes xa marchara -en realidade convidaranme a saír- daquel club privado chamado ERGA. Decidín deixar de ser súbdito e adquirir a condición de cidadá a sabendas que a franxa de pensamento autónomo xera algún que outro inconvinte e mesmo, en xente pasional coma min, máis de unha metedura de zoca que a xente de ben te perdoa e a outra anota na folla de penais.<br /><br />Así que non estou disposto, por nada do mundo, a perderme este novo proceso constituinte da alternativa galega’12.<br /><br />O pasado 12 de febreiro tiven a ocasión e a honra de asistir a asemblea aberta do Encontro Irmandiño. Non podo dicir coma <span style="font-weight: bold;">Henrique Tello</span> que da gusto estar nun sitio onde se saúda todo o mundo pero é comprensible, despois de moitos anos o cancro do sectarismo tamén ten as súas pequenas metástases que teremos que ir curando, e como dicía o propio Tello sen facer moito caso dos comentarios das novas electrónicas. Ao fin e ao cabo un acaba asumindo que a diferenza de <span style="font-weight: bold;">Alfredo P. Rubalcaba</span> e algún outro, un é un menxevique e mesmo un menxevique dos menxeviques.<br /><br />No ambiente excitante e ilusiónante do encontro do pazo de congresos de Compostela había un algo de congreso constituinte, ao igual que o haberá de seguro o 25 de febreiro, o 11 de marzo e o 17 de marzo.<br /><br />Pero equivocariámonos se nos autocomplaceramos cos centos de persoas que se arrexuntan arredor desta citas. Temos que ir máis aló.<br /><br />Son dos que penso que o BNG como alternativa política e como referente electoral da esquerda galega esta amortizado hai tempo.<br /><br />Que ademais o 15M non so veu a certificar a desafección da cidadanía pola política institucionalizada e polos partidos como <span style="font-style: italic;">interfaces</span>, nomeadamente os de esquerda, senón que posibilitou a visibilización da idea que era posible construír novos espazos políticos e que ademais o armazón político-institucional saído da transición estaba esgotado.<br /><br />No caso de Galicia o estatuto, a súa imposibilidade de renovación, e a estrutura de partidos herdada do fraguismo saltou polos aires.<br /><br />Así que todo parecía indicar hai algún tempo que era o momento e había masa crítica suficiente para encetar unha nova singradura.<br /><br />Sendo isto verdade, non é menos certo que na teoría política sobre movementos sociais e transformadores, analizase que para que o cambio se produza necesítanse factores políticos (oportunidades políticas), necesítanse novas ferramentas (estruturas de mobilización) pero igual de necesario son os marcos identificativos (procesos enmarcadores).<br /><br />Nese senso o traballo realizado por Encontro Irmandiño, + Galiza e outros sectores renovadores do nacionalismo previo a XIII asemblea do BNG non son so plausibles senón foron necesarios para que a xente se encontrara, se recoñecera e se identificara cun <span style="font-style: italic;">constructor</span> alternativo ao dominante no nacionalismo.<br /><br />Así pois, como hai un antes e un despois do 15 –M en canto á percepción que a cidadanía ten da política, existe un antes e un despois do 29 de xaneiro en tanto en canto se crean as condicións políticas, instrumentais e identificativas para a construción dun novo referente, todo elo ademais reforzado por un liderado moral e ético que ten, nestas complexas circunstancias, estado á altura con xenerosidade e valentía.<br /><br />Pero equivocaríanse os dirixentes de +Galiza ou de Encontro Irmandiño, de Esquerda Nacionalista ou do PNG, se pensaran que a reconstrución dun espazo estaría feita pola reunificación fora dos seus respectivos seguidores.<br /><br />Convén ir máis aló.<br /><br />- Construír un novo espazo nacional (nacionalista no político) que permita incorporar persoas que senten o país, o defenden e o sitúan no centro da súa intervención política e social máis aló das definicións formais.<br /><br />- Construír un espazo plural e flexible. Amplo pero lonxe dos partidos clásicos convertidos en prolongacións das institucións e combinativo fuxindo do frontismo entendido coma partido guía e grupos satélites ou da mesa de partidos para arrepañar cotas de poder interno.<br /><br />- Introducir na axenda os elementos de contradición política do século XXI, tanto no que son as novas correntes da esquerda global que sitúan como centro a sustentabilidade ecolóxica e a xustiza social global, nunha versión nova do socialismo lonxe do corporativismo ou do desarrollismo da etapa anterior e os elementos de radicalidade democrática e loita contra a corrupción política que introduciron os novísimos movementos sociais.<br /><br />E todo iso sen renunciar as luces do pasado pero sinalando con forza as sombras da etapa anterior.<br /><br />Tempos de crise, tempos de transición, tempos non que os referentes petrificados caen e xorden novos espazos máis líquidos en construción.<br /><br />Esa é a tarefa de <span style="font-style: italic;">‘agiornamento’</span> tal como a foron realizando nos últimos anos o altermundismo e os movementos sociais máis avanzados.<br /><br />De xeito unitario pero sen esquecer que a unidade sen renovación ademais de pura melancolía leva a parálise e a autodestrución por inanición.<br /><br />Recordando como dicía <span style="font-weight: bold;">Rosalía de Castro</span> que “a quen se muda, deus o axuda”.<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">( publicado en Praza Pública </span><a style="font-style: italic;" href="http://praza.com/opinion/67/o-espirito-do-29-de-xaneiro/">http://praza.com/opinion/67/o-espirito-do-29-de-xaneiro/</a><span style="font-style: italic;"> )</span><br /></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-84197106830452788552012-02-04T18:56:00.003+00:002012-02-17T21:59:34.363+00:00O Sorriso de Feijóo<a href="http://3.bp.blogspot.com/-FA-6hQ5EhNM/Ty1_f0yMCsI/AAAAAAAABI4/itQZa0xEKAE/s1600/sorriso%2Bfeijoo.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 194px; height: 239px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-FA-6hQ5EhNM/Ty1_f0yMCsI/AAAAAAAABI4/itQZa0xEKAE/s200/sorriso%2Bfeijoo.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5705356487670106818" border="0" /></a><br /><span style=" font-weight: bold; font-style: italic;font-family:arial;" >Xoán Hermida</span><br /><br /><div style="text-align: justify; font-family:arial;">En Amio e en Sevilla, e cunha semana polo medio, Feijoo ven de asegurarse a reelección en outubro.<br /><br />Rematados os procesos congresuais do BNG e do PSOE, e toda vez que o que pase no PSdG é xa irrelevante, a única esperanza para o cambio en San Caetano so pode vir da man do nacemento dunha nova forza na esquerda galega.<br /><br />As citas destas organizacións de esquerda e doutras amosan unha vez máis a incapacidade dos aparatos dos partidos políticos para asomarse ao século XXI con naturalidade.<br /><br />O 15-M puxo de evidencia a desafección da cidadanía cos partidos políticos en xeral e cos da esquerda en particular. Nunha situación de normalidade todo indicaría que as forzas políticas tomarían nota e mudarían de rumbo, pero moi polo contrario parece que apostan polo suicidio colectivo.<br /><br />E verdade, tal como afirma o sociólogo catalán <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Antoni Gutiérrez</span> que os partidos perderon a exclusividade da acción política pero máis aló cabería esperar que non descoidara o seu imprescindible papel de interface institucional. Non parece que ese vaia a ser o camiño, alúmenos a curto prazo<br /><br />Non obstante destas citas tamén sae un rasquizo para a esperanza pois o resultado das mesmas aplanan o camiño para a constitución dun nova forza da esquerda galega de ampla base.<br /><br />Forza que vai necesitar do espazo renovador que se aglutinou arredor de <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Xosé Manuel Beiras</span> na última asemblea do BNG pero que tamén vai necesitar de novos nutrientes dunha esquerda nacional que non ten participado de ningunha das dúas forzas políticas centrais da esquerda galega nos últimos vinte anos.<br /><br />Tratase de construír unha nova alianza ampla de cambio que recolla o mellor da tradición do BNG e do PSdG pero que a súa vez incorpore aqueles elementos centrais das axendas sociais deste inicio do século XXI, democracia, ecoloxismo e ética, que a permitan converterse nun gran espazo nacional alternativo á hexemonía do PP.<br /><br />Co tándem <span style="font-style: italic;">Vazquez&Vazquez</span>, Feijóo pode durmir tranquilo e feliz. Necesitamos crear novos espazos que lle quite o soño e borre o sorriso ao ocupante de Monte Pío.<br /><br /><br style="font-style: italic;"><span style="font-style: italic;">( publicado en Praza Pública </span><a style="font-style: italic;" href="http://praza.com/opinion/36/o-sorriso-de-feijoo/">http://praza.com/opinion/36/o-sorriso-de-feijoo/</a><span style="font-style: italic;"> )</span><br /></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-92172344911559511042012-02-03T11:08:00.003+00:002012-02-03T11:16:13.695+00:00Regreso ao futuro: tempo de silencio (e 2)<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Kz2S0UBZCTM/TyvAQ-_hOPI/AAAAAAAABIs/bQKjgF1R25Y/s1600/Charles-Darwin-silencio.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 147px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-Kz2S0UBZCTM/TyvAQ-_hOPI/AAAAAAAABIs/bQKjgF1R25Y/s200/Charles-Darwin-silencio.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5704864751014721778" /></a><br /><div><p lang="gl-ES" align="JUSTIFY" style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; "> <span ><span ><span >tempo de reflexión</span></span></span></p> <p lang="gl-ES" align="JUSTIFY" style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; "> <span ><span ><span >tempo de construción</span></span></span></p> <p lang="gl-ES" align="JUSTIFY" style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; "> <span ><span ><span >tempo de ….</span></span></span></p> <p lang="gl-ES" align="JUSTIFY" style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; "> <span ><span ><span >un novo tempo !</span></span></span></p></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-18852160405041199532012-02-03T11:03:00.006+00:002012-02-17T22:01:49.711+00:00Regreso ao futuro: #goodbyefraguismo (1)<a href="http://2.bp.blogspot.com/-wL9aoISiHuA/Tyu_X4z1a_I/AAAAAAAABIg/ZFypDH0v_Fg/s1600/futuro.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 130px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-wL9aoISiHuA/Tyu_X4z1a_I/AAAAAAAABIg/ZFypDH0v_Fg/s200/futuro.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5704863770102557682" border="0" /></a><p color="initial" style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border- border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"><i style="font-size: medium; font-family: Arial, sans-serif; line-height: 0.64cm; text-align: left; "><b>Xoán Hermida</b></i></p><p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>A raíz dos últimos acontecementos nos que Galicia está inmersa poderiamos afirmar que ao noso país parece que lle mirou un torto.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Mesmo poderiamos aplicar dúas frases feitas para a ocasión: “<i>Non hai peor cego que o que non quere ver”</i> e <i>“no pais dos cegos o torto é o rei”</i>. Con ser certo en parte estas sentencias non deberiamos deixarnos levar por unha realidade adversa ou pola melancolía.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span><b>Fraga</b> liquidou as posibilidades de construír unha esquerda nacional hexemónica por medio dun dobre xogo: favorecer o localismo de corte españolista do vazquismo no PSdeG e fomentar unha vertebración nacionalista dominada por un partido fundamentalista. Con esa combinación a dereita sabe que terá ocupada a Xunta de Galicia a maior parte do tempo e so cando se dean unha condicións extraordinarias coma as que se deron a mediados da década pasada, axudados por unha situación de emerxencia coma a do Prestige, poden ceder temporalmente o seu domino.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Parece que o fraguismo se resiste a morrer !</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Así foi e así parece que vai seguir sendo se temos en conta os resultados, por outra parte xa esperados, da última (derradeira ?) asemblea do BNG.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>No PSdeG as cousas non pintan mellor, e ou por un cambio radical no PSOE puidérase producir un efecto domino, ou a ausencia de proxecto nacional impedirá que reciba o respaldo maioritario da cidadanía.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span><span>Xa hai tres anos nun artigo titulado “non hai partido” explicaba os motivos polos que pensaba que a batalla por renovar e actualizar a esquerda nacional dentro do BNG</span> <span>non tiña posibilidade. Fundamental esa imposibilidade sustentábase en que a base renovadora do BNG xa non estaba dentro senón fora. Aínda así a batalla pola renovación e converxencia da esquerda nacional ten e debe darse en distintos frontes e á vez, e aínda que con todo seguridade a alternativa habería que construíla fora, so cabía agradecer a xenerosidade, a valentía e a supremacía ética coa que estivo a actuar </span><span><b>Xosé Manuel Beiras</b></span><span>.</span></span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Agora ben, toda vez que o BNG abandonou o bloque (no sentido de construción hexemónica), correspóndelle agora ao bloque (histórico) abandonar o BNG (siglas) aínda que sexa con 10 anos de retraso.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Que podemos facer as cidadás e os cidadáns para salvagardar o ben común en primeira instancia e para construír a alternativa en segunda, diante dun BNG disposto a escusarse como alternativa e a un PSdeG que renunciou hai tempo a defender ao país.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Construír a alternativa sobre novos parámetros.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Trala caída do muro de Berlín e despois do fin de etapa dos partidos comunistas, non era máis que unha cuestión de tempo que asistiramos tamén ao fin de etapa dos partidos socialdemócratas tal como os coñécemos ata hoxe.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>A esquerda se ten que refundar baixo unhas novas claves de transversalidade e abordando as novas contradicións, fundamentalmente ecolóxicas. O ecosocialismo acaba de darlle o ‘sorpasso’ á socialdemocracia clásica en Finlandia, e probable que ocorra o mesmo en Alemaña. Namentres algúns aquí empéñanse en seguir construíndo a alternativa ao PP sobre proxectos do século XIX.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>O capitalismo monopolista pon de manifesto dúas grandes contradicións: a falacia do liberalismo, pois este tal como foi formulada polos seus teóricos non existe; e a propia supervivencia do planeta, pois o lucro carece da sensibilidade mínima para pensar nas xeracións vindeiras e nas outras especies coas que convivimos. Curiosamente diante desas dúas realidades o nacionalismo e a esquerda segue maioritariamente a debaterse entre comunismo ou socialdemocracia, dúas versións da mesma esquerda eurocentrista, etnocentrista, corporativista e industrialista.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Cantos anos teremos que esperar, unha vez máis, para que en Galicia estean presentes as correntes que se moven na esquerda avanzada global ?</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Faise necesario abordar a política con novos prismas, cun cambio metodolóxico radical e un cambio epistemolóxico central.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Construír un polo de ecoloxismo político que poña na axenda os elementos fundamentais do noso tempo, unha esquerda renovada que conecte coas demandas de radicalidade democrática da cidadanía.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Pero hai máis. Tamén hai que vertebrar unha alternativa nacional antimonopolista que agrupe á maioría de afectados polas directrices das políticas neocom que saen dos nosos gobernantes ao ditado das grandes corporacións.</span></span></span></p> <p style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <span><span><span>Para elo debemos de destruír as dicotomías (sen solución dialéctica) na que temos estado inmersos nos últimos decenios.</span></span></span></p> <ul> <li><p style="margin-bottom: 0cm; border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <strong><span><span><span><b>Reforma versus revolución. Re-evolución. </b></span></span></span></strong><span><span><span>Non é posible cambios estruturais senón se impulsa antes un programa de políticas de reforma forte e reciprocamente non se abordan as reformas necesarias senón se enmarcan nun proxecto de cambio estrutural.</span></span></span></p> </li></ul> <ul> <li><p style="margin-bottom: 0cm; border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <strong><span><span><span><b>Nacionalismo versus non nacionalismo. Nacional. </b></span></span></span></strong><span><span><span>O carácter nacional como punto de encontro daquelas persoas que se recoñecen como parte dunha mesma nación e avogan por avanzar no seu autogoberno. Entre o illacionismo esencialista e o sucursalismo cástrante , cabería apuntarse a construír un proxecto propio en réxime de </span></span></span><span><span><span><i>‘joint venture’</i></span></span></span><span><span><span> con outras forzas necesarias para o cambio social e a biodiversidade plurinacional.</span></span></span></p> </li></ul> <ul> <li><p style="margin-bottom: 0cm; border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; border-image: initial; padding-top: 0cm; padding-right: 0cm; padding-bottom: 0cm; padding-left: 0cm; line-height: 0.64cm; " align="JUSTIFY"> <strong><span><span><span><b>Desenvolvemento versus conservacionismo</b></span></span></span></strong><span><span><span>.</span></span></span><strong><span><span><span><b>Sustentabilidade</b></span></span></span></strong><span><span><span>. O modelo produtivista da esquerda europea do século XIX ten sido prexudicial para a maioría da poboación que habita nos países do Sur e ten colocado ao planeta ao borde do infarto ecolóxico. Soamente desde a sustentabilidade e a economía eco-social é posible desenvolver un programa global de desenvolvemento que tendo en conta os limites do planeta plantexe novas miradas e novos niveis materiais e espirituais de benestar.</span></span></span></p> </li></ul> <p style="border-style: none; padding: 0cm; line-height: 0.64cm;" align="JUSTIFY"><span style="line-height: 0.64cm; text-align: left; "><span><span>Para elo faise necesario acabar coa herdanza do fraguismo en tódalas súas dimensións (</span></span></span><span style="line-height: 0.64cm; text-align: left; "><span><span><b>#goodbyefraguismo</b></span></span></span><span style="line-height: 0.64cm; text-align: left;"><span><span>) e de paso regresar ao futuro.</span></span></span></p><p style="border-style: none; padding: 0cm; line-height: 0.64cm; font-style: italic;" align="JUSTIFY"><br /></p><p style="border-style: none; padding: 0cm; line-height: 0.64cm; text-align: justify;"><span style="font-style: italic;">(publicado en Praza Pública </span><a style="font-style: italic;" href="http://praza.com/opinion/9/regreso-ao-futuro-goodbyefraguismo/">http://praza.com/opinion/9/regreso-ao-futuro-goodbyefraguismo/</a><span style="font-style: italic;">)</span><br /></p>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-39192304591299470112012-01-15T22:12:00.004+00:002012-02-17T22:05:15.357+00:00Good bye, Fraga!<a href="http://2.bp.blogspot.com/-bvRtKoL4sHc/TxNPzoHalAI/AAAAAAAABH4/7jhxbxPSpYU/s1600/20030115elpepinac_1.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 317px; height: 205px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-bvRtKoL4sHc/TxNPzoHalAI/AAAAAAAABH4/7jhxbxPSpYU/s200/20030115elpepinac_1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5697985701914252290" border="0" /></a><br style="font-weight: bold; font-style: italic;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Xoán Hermida</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">O fraguismo so se desmantelará en Galicia cando se de-construían un a un tódolos mecanismos, estruturas e ferramentas creadas durante esa etapa. Tanto se estiveron ao seu servizo como se foron contrarios ao mesmo forman parte dun modelo político-institucional pasado que, lamentablemente, aínda sigue vixente.</span><br /><br />A Galicia de hoxe é froito de múltiples factores antropolóxicos, económicos, sociais, culturais e políticos que de xeito transversal nos teñen convertido en algo diferente e poliédrico.<br /><br />A Galicia político-institucional de hoxe, pola contra, é froito do esquema dun ‘conducator’, Don Manuel, con dous obxectivos claros e complementarios: construír un modelo político limitado e reducionista seguindo a súa teoría da maioría natural e do sistema de partidos bipartidista británico e de paso construír un neo-rexionalismo que destruíra a nación na que ás veces Galicia parecería querer converterse.<br /><br />Moito se ten falado sobre o porque da obsesión de Fraga coa barreira electoral do 5% nas eleccións autonómicas. Que se era para impedir o xurdimento de futuras escisións na dereita galega. Que se ben era para destruír a esquerda galega moderna e impedir construír unha hexemonía alternativa.<br /><br />Fraga chegou a Galicia precedido pola fama de estadista e coa convición da necesidade dunha cobertura ‘galeguista’ se quería liderar unha maioría conservadora, que aínda que hoxe pareza incrible, pasárase a transición dividida e mesmo enfrontada.<br /><br />Na primeira metade da década dos noventa o PPdeG coa entente <span style="font-weight: bold;">Cuíña/Cacharro/Victorino</span> a fronte e tutelados por Fraga tratou de culminar o proceso de galeguización que xa noutros tempos intentara <span style="font-weight: bold;">Xosé Luís Barreiro</span>; non exento de oposición no feudo máis tradicional - A Coruña de <span style="font-weight: bold;">Romai</span> -.<br /><br />Iniciou unha serie de políticas destinadas a reforzar esa imaxe rexionalista, aprobando políticas de ‘galeguización limitada’ no lingüístico ou no cultural.<br /><br />Os seus conselleiros estrelas eran <span style="font-weight: bold;">Xosé Cuiña</span>, encargado de vertebrar e modernizar Galicia e ‘superar o seu illamento secular’, e <span style="font-weight: bold;">Jesús Pérez Varela</span>, técnico de agit-prop, autentico animador dos seráns estivais, inventor do fenómeno Xacobeo e impulsor dun lobby de folclóricos que machaconamente nos recordaban que Galicia era ‘diferent’. Daqueles anos é o boom do ‘Luar’ que se ten convertido na imaxe da Galicia cultural do fraguismo.<br /><br />Ata o propio <span style="font-weight: bold;">Jordi Jujol</span> chegou a loubar a proposta da Administración Única de Fraga, e este a súa vez copiou o modelo pactado de transferencias - mesmo aproveitando os resortes que o Estado ofrece o proxecto economicista e empresarial da Europa rexional - Eixo Atlántico/Países Cataláns ...<br /><br />Esa primeira etapa galeguista-rexionalista deu paso, tras a defenestración do permanente ‘delfín’, Xosé Cuiña, a unha nova dereita onde o factor galeguista pasou a ser un compoñente máis, marxinal, dun grande entramado hexemónico.<br /><br />Alguén podería crer que dada a inquina coa que o PP de <span style="font-weight: bold;">Feijoo</span> trata a Galicia, a etapa de Fraga é para botala de menos. Nada máis impreciso.<br /><br />A Galicia política de hoxe está construída a imaxe e semellanza do pensamento e a acción política de Don Manuel.<br /><br />A anorexia política existente foi conscientemente deseñada desde os laboratorios de ideas da dereita na rúa do Hórreo e mediático do polígono de Sabón. Era unha anorexia construída non para liquidar a dereita galeguista ou a esquerda innovadora senón fundamentalmente para poñer de xeonllos ao pais e deixalo sen alternativa por anos.<br /><br />O reducionismo institucional deseñado na administración única e cuxa máxima expresión é a última remodelación de goberno da Xunta de Galicia non tiña como obxectivo mellorar a eficacia do goberno e a eficiencia da administración pública senón situar a Galicia lonxe das realidade das comunidades nacionais catalá e vasca e incorporala no espazo uniforme da España rexional.<br /><br />As posibilidades de construír unha dereita nacional evitounas Fraga nos seus decenios de goberno desmantelando, un por un, os sectores estratéxicos da nosa economía, a maioría das veces coa complicidade do goberno central e coa ‘escusa’ do mercado común europeo. O esperpéntico periplo da transformación de varias caixas de aforro nunca entidade bancaria en ruína é a guinda deste proceso.<br /><br />As posibilidades de construír unha esquerda nacional hexemónica liquidounas por medio dun dobre xogo: favorecer o españolismo vazquista no PSdG e fomentar unha vertebración nacionalista dominada por un partido ‘marxista-leninista’ (por favor prego non confundir co pensamento de Lenin e moito menos co de Marx! ).<br /><br />Ás posibilidades de crear un pensamento científico e crítico asestóuselle un golpe de graza cando se desmantelou a única universidade galega con posibilidades de campus especializados e departamentos con recursos e pasouse a construír tres universidades rexionais competitivas entre elas e cunha crecemento xeométrico de fondos para administración namentres que un estancamento de inversións para docencia e investigación.<br /><br />O fraguismo tivo en Galicia consecuencias moi perniciosas pero –quizais- a maior delas foi a construción dunha sociedade clientelar regada por subvencións que aniquilou a necesaria burguesía produtiva que levantase a nosa economía e vertebrara a nosa identidade nacional e que adocenou a sociedade civil para que non puidera cohesionar a defensa dos valores materiais -sanidade, ensino, políticas sociais, recursos naturais,…- e espirituais – cultura, lingua, felicidade, cooperación.. - do ben común.<br /><br />Por iso, fronte aos falsos reflexos que o paso do tempo poida ter sobre nós, sen animadversión ningunha, so se me ocorre dicir “Good bye, Fraga!”, desexando infrutuosamente que con el se marche todo a súa negativa herdanza, e sobre todo lamentando que <span style="font-weight: bold;">Isaac Díaz Pardo</span> non o sobrevivira.<br /><br /><br style="font-style: italic;"><span style="font-style: italic;">(publicado en Galicia Confidencial</span><a style="font-style: italic;" href="http://www.galiciaconfidencial.com/nova/9466.html"> http://www.galiciaconfidencial.com/nova/9466.html</a><span style="font-style: italic;">)</span><br /></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-35259883337796664972012-01-05T13:25:00.002+00:002012-01-05T13:30:54.586+00:00In memoriam<a href="http://2.bp.blogspot.com/-w8zfB5MqxW0/TwWk8SOJaAI/AAAAAAAABHs/CLwHbAlDdQM/s1600/isaac.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 253px; height: 246px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-w8zfB5MqxW0/TwWk8SOJaAI/AAAAAAAABHs/CLwHbAlDdQM/s200/isaac.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5694138659470141442" border="0" /></a><br /><div style="text-align: right; font-weight: bold; font-style: italic;">Isaac Díaz Pardo<br />In Memoriam 1920-2012<br /></div><br /><div style="text-align: center;">O país non se pode permitir o luxo de seguer a perder bos e xenerosos en favor<br />da causa galeguista e do Ben Común sen que xurdan novos referentes.<br /></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-61214807327795447722012-01-03T13:42:00.005+00:002012-02-17T22:07:07.216+00:00O grande erro da esquerda<a href="http://4.bp.blogspot.com/-r9-oAKccIdw/TwMGsHH6VYI/AAAAAAAABG8/Dyy-qj0FpUk/s1600/4.%2Batmosphere_metereologie_populaire_camille_flammarion2.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 332px; height: 236px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-r9-oAKccIdw/TwMGsHH6VYI/AAAAAAAABG8/Dyy-qj0FpUk/s200/4.%2Batmosphere_metereologie_populaire_camille_flammarion2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5693401708822680962" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Xoán Hermida</span><br /><div style="text-align: justify;"><br />Hai uns días o profesor <span style="font-weight: bold;">Vicenç Navarro</span> publicaba un artigo co titulo <a href="http://coop57.blogspot.com/2012/01/el-gran-error-de-la-socialdemocracia.html#comment-form">‘O grande erro da socialdemocracia’</a>. Sen querer puntualizar nin o máis mínimo o correcto argumentario de dito artigo onde se analizan as dúas visións na socialdemocracia alemá e por extensión a europea, creo non obstante que o erro da socialdemocracia, e da esquerda en xeral, hai que buscalo máis aló daqueles puntuais que esta teña cometido na última década.<br /><br />A esquerda en xeral, socialdemócrata ou radical, leva varias décadas en crise ao non ter construído unha alternativa crible e aceptable pola maioría, situándoa non máis aló da mera xestión progresiva do capitalismo.<br /><br />Tras a caída do muro de Berlín, co colapso económico e social do modelo burocrático e totalitario staliniano, era cuestión de anos que o modelo socialdemócrata tamén entrara en crise.<br /><br />O modelo de <span style="font-style: italic;">Bretton Woods</span>, deseñado nas postrimerías da 2ª Guerra Mundial, atopábase con dúas eivas para poder globalizarse: unha de cuestión política, a existencia dunha alternativa ao modelo de comercio internacional, e unha segunda de carácter técnico, a ausencia de tecnoloxía da comunicación que permitira facer transaccións comerciais ao instante que permitira pasar dun capitalismo produtivo-industrial a un capitalismo especulativo-financeiro. A finais da década dos noventa do século pasado coa caída do bloque soviético e coa revolución científico-técnica estas dúas eivas estaban resoltas e as ‘forzas do mal’ tiñan preparado o camiño para globalizar o seu modelo.<br /><br />Máis dunha década despois, e coa primeira crise sistémica en plena efervescencia, as propostas son igual de erráticas formúlense desde a esquerda moderada ou desde a radical. Desde a esquerda máis pragmática simplemente se asume que non hai alternativa e que temos que aceptar o discurso dominante de recortes e contención do déficit. Desde a esquerda máis radical se intenta recuperar modelos fracasados ou ben se fai fincapé na defensa dun modelo de estado de benestar imposible de volver a reinstaurar.<br /><br />O estado de benestar, tal como o coñécemos en Europa nos últimos cincuenta anos baseábase en tres fundamentos xa desaparecidos.<br /><br />O primeiro, a existencia dun modelo alternativo que necesariamente obrigaba aos grandes oligopolios a facer concesións para manter a súa hexemonía<br /><br />Un segundo elemento era un pacto social entre empresarios e fortes centrais sindicais asentadas en fabricas cun modelo de produción fordista onde os traballadores se encontraban unidos e facilmente organizables.<br /><br />En terceiro lugar, a existencia dun ‘gueto’ de progreso no medio dun mundo global de inxustiza, onde os habitantes do Sur renunciaban a favor dun poucos privilexiados do Norte aceptando para iso réximes ditatoriais e condicións de vida miserables.<br /><br />Todo isto ten voado polos aires: nin existe modelo alternativo, nin as centrais sindicais teñen a forza de antaño, nin a cidadanía do Sur está disposta -tal como se mostrou coas revolucións árabes- a renunciar a formas de vida máis dignas.<br /><br />O socialismo do século XXI vai ser por forza diferente aos modelos corporativos, produtivistas, burocráticos e/ou totalitarios do século XX.<br /><br />Non é posible construír o socialismo nos parámetros no que o intentan as actuais forzas políticas. Tampouco se trata de engadir múltiples cualificativos ao gusto do consumidor: democrático, ecolóxico, feminista, ...<br /><br />Tratase de reconstruír un novo modelo integral –ecosocialista- que pivote sobre a radicalidade democrática, o desenvolvemento autocentrado e autosostible, e a xustiza social global.<br /><br />A crise ten posto de relevo no capitalismo, o que xa se comprobara cos modelos estatalistas no pasado, que a democracia non esta ligada necesariamente a ningún réxime económico-social, que o socialismo pode ser cástrante e totalitario do mesmo xeito que o maior liberalismo económico funciona perfectamente nos réximes militares mais sanguinolentos. Así que a democracia pasa a ser un elemento central da alternativa. Democracia Real no político, como se esixe desde a sociedade civil, e democracia económica impulsando propostas de economía social, de cooperativismo ou de pequena explotacións agrarias biosustentables.<br /><br />A construción dunha grande alianza antimonopolista esixe unha complexa iniciativa que constrúa dialecticamente unha política de alianzas nacionais xunto con redes rexionais de maior escala. Obviamente iso no marco dun estado plurinacional como o español incrementa as dificultades da mesma, ou si se quere unha lectura positiva esixe unha maior intelixencia e creatividade, para combinar os proxectos nacionais necesarios xunto co traballo de escala -estatal e europea- imprescindible para dar unha resposta eficaz as grandes corporacións transnacionais.<br /><br />A xustiza global so vai ser posible cunha alianza altermundista entre todos os actores que actúan a favor do cambio: movementos sociais, gobernos post-neoliberais de América Latina, cidadanía emerxente dos países árabes e do Sur, e novos partidos políticos que xurdan no Norte.<br /><br />Non se trata agora de recuperar falsas dicotomías propias de debates eurocentricos entre reforma ou revolución, nacionalismo ou globalidade, desenvolvemento ou medioambiente,… Tratase de construír un modelo para inicios do século XXI, diferente necesariamente ao construído pola socialdemocracia e o comunismo na primeira metade do século XX.<br /><br />Farán falla programas de reformismo forte que necesariamente conduzan a un cambio sistémico, farán falla proxectos nacionais que permitan construír unha hexemonía social para un cambio global, serán necesarios proxectos de desenvolvemento sustentable que permitan unha harmonía coa natureza.<br /><br />Hai cinco séculos o modelo <span style="font-style: italic;">aristotelico-ptolemaico</span> observábase como perfecto, parecía que non existían fisuras. <span style="font-weight: bold;">Copérnico</span> introduciu un xiro radical na visión do universo, situándose simplemente nuns parámetros diferentes.<br /><br />Estamos a falar dunha nova etapa que require de novas ferramentas. A esquerda plural non pode permitirse seguir vivindo nunha melancolía decadente de ‘gloriosos’ tempos pasados nin tampouco pode estar buscando as impenetrables fisuras do réxime.<br /><br />Hai que trasladarse a outras coordenadas, reinventandose e dando o seu necesario xiro copernicano.<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">(publicado en Galicia Confidencial </span><a style="font-style: italic;" href="http://www.galiciaconfidencial.com/nova/9549.html">http://www.galiciaconfidencial.com/nova/9549.html</a><span style="font-style: italic;">)</span><br /></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-15755445565593518152011-12-05T13:39:00.005+00:002011-12-05T19:04:19.906+00:00Tres encontros co Beiras<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-jkPlMkIhDZ0/TtzJyY6-heI/AAAAAAAABF8/LOLyjLuWlss/s1600/Tres%2Bindignados.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 298px; height: 223px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-jkPlMkIhDZ0/TtzJyY6-heI/AAAAAAAABF8/LOLyjLuWlss/s200/Tres%2Bindignados.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5682638697355183586" border="0" /></a><br /><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:hyphenationzone>21</w:HyphenationZone> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Tabla normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal" style="text-align:right" align="right"><i><span style="mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;font-size:10.0pt;" lang="GL" ></span></i></p><div style="text-align: justify; font-family:arial;"><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;font-size:85%;" >"Marx sementou xigantes e, pola contra, colleitou pulgas"<br />(a propósito dos marxistas) <span style="font-weight: bold;">F. Engels</span></span><br /></div><span style="font-size:100%;"><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Xoán Hermida </span><br /><br />Ao calor do 40 aniversario da publicación de “O atraso económico de Galicia” vaise a celebrar en Compostela unha homenaxe popular ao seu autor, <span style="font-weight: bold;">Xosé Manuel Beiras</span>. <br /><br />Como ocorre cos grandes autores a súa obra é un marco de referencia esencial para comprender o seu momento histórico e arroxar luces sobre sombras ou incertidumes, pero ao igual que lle pasou aos mesmos sempre aparecen seguidores ‘escolásticos’ que utilizan a obra como catecismo e elaboran unha ‘teoría’ doutrinaria que nada ten que ver coas ideas do autor.<br /><br />Este aniversario ademais veu a coincidir cun momento de encrucillada do nacionalismo galego. Estamos, seguramente, diante do nacemento da terceira xeración do galeguismo. <br /><br />A primeira estivo marcada pola reivindicación do caracter nacional de Galicia nun momento de cambio - da loita agrarias á II república - onde se estaban poñendo os piares dunha nova configuración plural e moderna do estado. A segunda, igualmente de transición da ditadura á democracia, onde o novo nacionalismo de esquerdas combinou dialecticamente os dereitos sociais coas demandas nacionais. Agora estamos no albor da terceira xeración, tamén nun momento de cambio de crise sistémica global, onde ás reivindicacións nacionais e sociais terase que incorporar dous elementos centrais nas contradicións do noso tempo: a radicalidade democrática e a defensa dos dereitos medioambientais dos seres humanos e non humanos e por extensión do planeta.<br /><br />-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- <br /><br />A miña perspectiva sobre Xosé Manuel Beiras foi cambiando ao longo dos últimos trinta anos. Quizais sexa na actualidade cando máis próximo politicamente a el síntome pero tamén, seguramente, cando máis matices procuro entre o seu pensamento e o que desde o meu punto de vista debería ser a súa aplicación practica. Cando el fundaba o BNG no ano 82 en Riazor eu xa me fora (convidarán a marcharme) do BNPG así que durante moito tempo observeino na lonxanía daquel adversario político que admiras no seu pensamento. <br /><br />Véñenme a memoria tres encontros con Beiras en diferentes momentos vitais da miña vida:<br /><br />O primeiro produciuse nos primeiros anos dos 80, antes da asemblea constituinte de Riazor. Naqueles anos de instituto eu caera ao igual que <span style="font-weight: bold;">Obelix</span> nunha marmita, pero neste caso chea de libros de <span style="font-weight: bold;">Marx</span> e <span style="font-weight: bold;">Engels</span> e outros pensadores marxistas, ata o punto que collera un empacho.<br /><br />Con 17 anos tiven ocasión de asistir xunto con outros alumnos da Xunqueira da man do profesor e ex-militar <span style="font-weight: bold;">Xosé Fortes</span> a unha charla do profesor Beiras sobre economía política. <br /><br />Levaba xa sentado unha hora cando percibín que algo non marchaba ben. A charla era impactante e maxistral pero algo estaba a crear un curtocircuíto entre as palabras do profesor e as entendederas do alumno. Non podía ser a base marxiana da súa explicación porque como moi ben dixen anteriormente estaba emborrachado do que <span style="font-weight: bold;">Plejanov</span> bautizara como materialismo dialéctico e materialismo histórico (termos acertados para un catecismo pero innecesarios para un pensamento filosófico e científico ten poliédrico).<br /><br />Cando case estaba a acabar a charla descubrín o interruptor que me estaba a impedir a conexión lóxica da mesma. O termo que eu aprendera como ‘plusvalía’ estaba sendo substituído polo termo ‘maisvalia’. <br /><br />O segundo recordo foi no parlamento de Galicia. Iniciábase a V lexislatura. Eu ‘colarame’ xunto con dous deputados de EdG no parlamento da man dun PSdG sen rumbo, o BNG con Beiras ao fronte viña de dar o ‘sorpasso’. <br /><br />Unha maña na cafetería do parlamento cuasi baleira chegou Beiras e comezoume a falar do ‘retorno a un mundo feliz’ de <span style="font-weight: bold;">Aldous Huxley</span> que levaba baixo o brazo -creo recordar que na súa versión francesa- e que naqueles días estaba relendo.<br /><br />Pareceume toda unha imaxe dun home pouco preocupado polo seu novo papel de líder da oposición e posible futuro ‘presidente do país’ e en cambio necesitado de salvagardar o seu pensamento crítico quizais como carozo do que lle rodeaba. <br /><br />Moitas veces <span style="font-weight: bold;">Geluco</span>, <span style="font-weight: bold;">Pazos</span> e máis eu ‘xogabamos’ nas pausas das sesións parlamentarias a comentar de que deputado do BNG nos sentiamos máis próximos ideoloxicamente. As preferencias ‘retranqueiras’ de Geluco eran pola súa militancia comunista: <span style="font-weight: bold;">García Negro</span> e <span style="font-weight: bold;">Bieito Lobeira</span>. As de Pazos non as recordo moi ben. Eu sempre dicía Beiras e <span style="font-weight: bold;">Camilo Nogueira</span>, e entón empezaba a mofa de se era un socialdemócrata e mesmo un ‘liberal’. <br /><br />O terceiro momento foi a raíz do resultado das autonómicas de outubro do 2001 e o pequeno retroceso (nada comparable cos posteriores) electoral do BNG.<br /><br />Nos días posteriores empezaron a soar o ‘ruído de sables’ cuestionando o liderazgo de Beiras e iniciábase un período de vendeta que aínda hoxe non rematou no nacionalismo galego. <br /><br />Beiras, segundo me comentou posteriormente, foise a facer unha viaxe por Andalucía e recibiu alí da xente do común os apoios que aquí algúns dos compañeiros lle negaban. <br /><br />Eu, que viña de padecer a frustración do naufraxio de EdG tiven o impulso de escribirlle. <br /><br />A carta que non sei se el aínda conserva remataba:<br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;">“Non me gustaría que Xosé Manuel Beiras deixara a política sen culminar o seu traballo: presidir unha terra liberada.<br />Estou convencido de que o nivel das augas da envexa e da miseria baixarán. Iso si, serán tempos duros.<br />O outro día nun xornal facían unha reportaxe sobre Xosé Manuel Beiras. Mais aló do calado humano e intelectual das persoas que participaban nunha especie de xuízo público a túa persoa houbo unhas declaracións que me pareceron chamativas, eran de Xaime Quessada que dicía: Beiras ten que seguir. É un tipo xenial”. Recordando o titulo dunha película moi fermosa dos anos setenta.<br />Creo que é a hora da intelixencia e da dignidade. Dúas cualidades escasas. As veces preguntome se hai vida intelixente no planeta ou se ó noso pobo lle queda dignidade. Sempre acabo respondendo positivamente – aínda que as veces cústame máis a resposta-. Dúas cualidades que tes amosado en numerosas ocasións. Cualidades que estou convencido que utilizaras nestes momentos difíciles.<br />Esta carta debíacha – pois ti me mandáchesme unha pedíndome o voto- e sobre todo debíama a min mesmo.<br />Sexa como sexa o futuro, unha aperta verdadeira e un saúdo sincero.” </span></span><br /><br />A súa resposta que eu si conservo non se fixo esperar. Nela entre outras cousas falábame do mito do Sísifo tan presente na historia da esquerda galega e na súa persoal. <br /><br />Nos últimos anos a relación ten sido máis cotiá, nesta etapa común de altermundismo con grandes coincidencias e con algún importante desencontro, pero desde a admiración e respecto que se merece unha persoa coma di o noso himno nacional, boa e xenerosa. <br /><br />Se <span style="font-weight: bold;">Castelao</span> enmarcou intelectualmente o primeiro nacionalismo galego co “Sempre en Galiza”, foi Beiras quen marca con "O atraso económico de Galicia” a segunda xeira. Terá que ser o propio Beiras quen inaugure unha necesaria nova etapa ou teremos que agardar a que alguén/es o fagan? <br /></span></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-79590153712849882662011-11-22T11:50:00.008+00:002011-11-22T22:35:42.808+00:00Do bipartidismo asimétrico ao monopartidismo imperfecto<div align="justify"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-7Jl8ZRe-SWg/TsuNKG0Mq3I/AAAAAAAABDU/zMvCv3ZYI-E/s1600/bipartidismo.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 334px; DISPLAY: block; HEIGHT: 230px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5677786959998397298" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/-7Jl8ZRe-SWg/TsuNKG0Mq3I/AAAAAAAABDU/zMvCv3ZYI-E/s200/bipartidismo.jpg" border="0" /></a><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;"><span style="font-size:100%;"><strong><em>Xoán Hermida<br /></em></strong><br />Eran moitas as interrogantes postas nas eleccións do 20-N. A menor de todas era sobre que ía gañar as eleccións xa que isto estaba claro hai bastantes meses.<br /><br />As dubidas viñan fundamentalmente sobre como ían a resituarse as esquerdas diante da nova etapa política e como o movemento 15-M podía condicionar o voto no marco da propia esquerda.<br /><br />O resultado electoral das pasadas eleccións xerais teñen unha lectura maior e outras menores.<br /><br />A maior creo que parece evidente: fortalecese a hexemonía política e social da dereita. Un proceso que se ben tivo o seu paréntese durante a etapa do goberno <strong>Zapatero</strong> impulsado fundamentalmente polo descontento social coa xestión do Prestige e coa política militarista do goberno de <strong>Jose Maria Aznar</strong>, tratase dun proceso estrutural que vai dándose desde a década dos oitenta en consonancia coa hexemonía planetaria dos neocom e cos gobernos neoliberais de <strong>Ronald Reagan</strong> e<strong> Margaret Thatcher</strong> que marcaron a pauta e puxeron en evidencia a crise do modelo socialdemócrata, toda vez que non era capaz de plantexar un modelo global unha vez caída a alternativa soviética.<br /><br />Sobre as lecturas menores -aínda que moi importantes- haberá que ver como se plantexa o futuro a propia esquerda toda vez que ao PSOE quédalle unha etapa de crise que non resolvera unicamente co cambio do liderazgo senón cunha revisión en profundidade das súas políticas e das súas iniciativas.<br /><br />No marco da esquerda o ‘grande’ triunfador é IU, pero ollo isto pode tratarse dun espellismo ou dun cambio de tendencia en función de como xestionen o resultado. Non debemos esquecer que unha boa parte do resultado de IU debese ao desplume do PSOE e que nin tan sequera nestas circunstancias os resultados están próximos aos acadados polo PCE na transición ou pola propia IU no descalabro do felipismo (que por outro lado foi menor ao actual).<br /><br />Ben é certo que a dirección de IU abordou as eleccións cun plantexamento inusitado dentro desa formación dando cabida as demandas do 15-M e abríndose a partidos ou sectores máis avanzados como ICV, Chunta ou IU Abierta (<strong>Llamazares</strong>) pero haberá que ver se isto é froito dun movemento táctico ou si se afianza esta nova situación no interior e se vencen as resistencias do aparato.<br /><br />En todo caso será curioso observar por primeira vez un grupo parlamentario plural onde coexisten varios partidos -catro se ao final Compromis se incorpora ao mesmo- e varias correntes internas.<br /><br />Unha mención especial merece a esquerda verde ou o ecosocialismo. A aposta de Equo non ten tido o resultado esperado ao non ter acadado representante na circunscrición de Madrid pero xogan ao seu favor varios elementos a ter en conta: primeiro o propio espazo político, o ecosocialismo apuntase como a esquerda do século XXI en todo o planeta e as forzas da esquerda nova van gañando espazo en Europa, de feito ata tres partidos desta nova esquerda van a estar no novo congreso xurdido das eleccións -ICV, Chunta, Compromis-. Por outra banda os 370.000 votos obtidos por Equo (deixando ao lado os votos de ICV) son unha corrente de simpatía moi alta tendo en conta ademais que as posibilidades máis aló de Valencia e Madrid eran nulas.<br /><br />Unha segunda mención especial merecen os resultados en Euskadi onde Amaiur convertese na primeira forza en deputados disputándolle a hexemonía ao PNV. De como xestione Amaiur ese caudal de votos -de aposta pola paz e polo recoñecemento nacional- saberemos se o próximo lendakari chamase <strong>Iñigo Urkullo</strong> ou <strong>Arnaldo Otegui</strong>.<br /></span></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;font-size:100%;">En Galicia a hexemonía da dereita faixe máis abafante que no resto do estado, pois tanto PSdG como BNG dan mostras de estar a outra cousa desde hai tempo.<br /><br />O aumento de votos brancos e nulos -máis de 50.000-, o crecemento de EU –en máis de 40.000 votos-, ou os 10.000 votos dunha formación, máis virtual que real, como Equo amosan un descontento en sectores da esquerda, sobre todo a tendo en conta que sabíase que ese votos en termos prácticos non terían plasmación institucional.<br /><br />Se os resultados de IU son relativamente bos, os resultados do 20N deixan unha nova caída lenta pero inexorable do BNG. A pesar de esa caída que se conta en miles de votantes o feito de que conserve os seus 2 deputados van a impedir a renovación interna e sitúan a asemblea de xaneiro nas mellores condicións para que a UPG renove a súa hexemonía.<br /><br />As declaracións de <strong>Xosé Manuel Beiras</strong> alertando, como xa hai tempo fai, sobre un problema serio de conexión do BNG coa cidadanía, adquiren maior relevancia, toda vez que por vez primeira se albisca que a pesar do frío exterior Encontro Irmandiño esta disposto a iniciar a marcha. Xa veremos si isto se confirma ou non pero é todo un aviso relevante.<br /><br />Non obstante creo que nos equivocariamos si a construción das novas estruturas plurais so se conformaran cos interfaces xa existentes e non tiveran en conta novas tendencias políticas (ecoloxismo político) e as novas formas de entender a política (radicalidade democrática -15M-).<br /><br />Nese senso sen ser definitorios os 10.000 votos de Equo contrastan cos pouco máis de 1.000 de Converxencia XXI e apuntan que existe unha corrente de fondo que se sitúa máis próxima ao ecosocialismo que ao liberalismo na solución a encrucillada que ten o nacionalismo.<br /><br />E ollo que as dúas únicas forzas da esquerda e/ou nacionalistas que retroceden son ERC e o BNG. E ambas teñen en común quedarse sen senadores nunha cámara onde a desafección xeral coa política se dispara cun número de votos nulos e brancos que superan os 2.000.000, case un 10% do total dos votos emitidos.<br /><br />ERC desmarcouse da Entesa ao senado e queda sen senadores a diferenza do PSC (5) e de ICV (2) que mantiveron a alianza nacional; aquí o BNG desestimou a proposta unitaria feita por BenComún e tamén se queda sen a representación que lle quedaba nesa cámara (por designación autonómica). E ademais grazas á Entesa entre PSC-ICV Catalunya é a única comunidade onde o PP non saca senadores. A ter en conta !<br /><br />O 20-N non venceu a pluralidade nin se derrotou o bipartidismo, máis ben pasamos dun bipartidismo asimétrico a un monopartidismo imperfecto.<br /><br />Lamentablemente esta ‘imperfección’ ven promovida pola esquerda española e por Catalunya e Euskadi, namentres Galicia e a esquerda galega están ausentes.<br /><br />Agora tratase de abrir un proceso de converxencia das correntes da esquerda nacional pero paralelamente a isto un proceso aberto a persoas e colectivos para construír o proxecto galeguista do século XXI: o ecogaleguismo.<br /><br />Con vellos instrumentos e vellas ideas o único que teremos é hexemonía da dereita durante moito tempo.</span><span style="font-family:arial;"><span style="font-family:arial;"></span></span></div></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-13754862935296321052011-11-16T19:04:00.008+00:002011-11-16T19:15:00.670+00:00Os 'mercados' entran en campaña<div align="center"><br /><iframe height="275" src="http://www.youtube.com/embed/GsAnZhuP3qw" frameborder="0" width="495"></iframe></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-57464308279931546152011-11-07T21:00:00.004+00:002011-11-07T21:08:35.415+00:00Solidariedade co pobo sirio<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-hXBH1-R9DUA/TrhIN4S6FBI/AAAAAAAABDE/o-BVlWIqXcY/s1600/syria_revolution-300x200.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 326px; height: 217px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-hXBH1-R9DUA/TrhIN4S6FBI/AAAAAAAABDE/o-BVlWIqXcY/s200/syria_revolution-300x200.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5672363133960328210" border="0" /></a><br /><br /><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:hyphenationzone>21</w:HyphenationZone> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Tabla normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><span style="font-size:100%;"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;" lang="GL">Desde Marrocos a Bahréin a reivindicación é a mesma: un cambio pacífico e radical que instaure unha democracia que ampare os dereitos sociais e económicos da maioría</span></b> </span><p style="text-align:justify"><span style="mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;font-size:100%;" lang="GL" >Hai meses que amplos sectores da sociedade siria uníronse á esperanzadora onda cívica que percorre o Magreb e o Machreq baixo a denominación de “primavera árabe”. Con todo, a primavera siria tornouse nun terrible baño de sangue. Milleiros de manifestantes pacíficos foron asasinados as forzas de seguridade do réxime de <b style="mso-bidi-font-weight:normal">Bachar Al-Asad</b>, que non dubidou en recorrer ao bombardeo de cidades e pobos. Un número aínda máis elevado de persoas foron detidas e sistematicamente torturadas. Os dereitos humanos básicos, desde o dereito á vida ao de expresión, están a ser masivamente violados polas autoridades sirias nun país pechado á información independente. </span></p> <p style="text-align:justify"><span style="mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;font-size:100%;" lang="GL" >Quen subscribimos esta declaración queremos expresar a nosa condena por estes feitos: non hai xustificación posible para esta guerra aberta que o réxime sirio libra impunemente contra o seu propio pobo. </span></p> <p style="text-align:justify"><span style="mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;font-size:100%;" lang="GL" >O réxime sirio mente para xustificar a brutal represión da súa propia poboación. Como tantas outras veces, a ditadura de <b style="mso-bidi-font-weight:normal">Bachar Al-Asad</b> volve axitar como un espantallo o perigo da ruptura sectaria ou do terrorismo islamita, ou a falsa disxuntiva entre a soberanía e a dignidade do Estado e os dereitos e as liberdades dos seus cidadáns. Con todo, non hai indicio algún que permita conxeturar sobre unha indución exterior das protestas ou que permita argumentar que as aspiracións dos cidadáns sirios son distintas ás que outros cidadáns árabes manifestan nos seus países. Desde Marrocos a Bahréin a reivindicación é esencialmente a mesma: un cambio pacífico e radical que instaure unha democracia política real e que ampare e promova os dereitos sociais e económicos da maioría. O fío que engarza as contas das novas rebelións árabes de 2011 - tamén a de Siria- é a esperanza colectiva en que as próximas xeracións poidan crecer en liberdade, homes e mulleres amparados polo principio universal de cidadanía, non como súbditos sometidos á pillaxe, ao terror, á humillación e ás arbitrariedades dos seus dirixentes. </span></p> <p style="text-align:justify"><span style="mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;font-size:100%;" lang="GL" >Seica non son estas nosas propias aspiracións, as de calquera sociedade? Con todo, sorprendentemente, cando máis solidariedade demandan os homes e as mulleres de Siria e cando parece máis xustificado e necesario facerlla chegar desde Europa e América Latina, sectores da esquerda internacional, defensores nos seus propios países de proxectos emancipatorios cos que nos identificamos e que apoiamos, abonan argumentos xustificativos da ditadura siria, baseándose en teorías conspirativas e estereotipos ideolóxicos que deixaron de ser válidos. Non hai ditaduras ‘progresistas’, e condenar selectivamente os crimes duns gobernos mentres se silencian os doutros nos leva a incorrer no mesmo dobre rapadoira que tan xustamente denunciamos nos nosos dirixentes.</span></p> <p style="text-align:justify"><span style="mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;font-size:100%;" lang="GL" >Ante a inoperancia internacional, a sociedade siria parece abandonada á súa sorte. Coñecemos moi ben as regras que rexen o mundo contemporáneo, aquelas que permiten á vez que o Consello de Seguridade de Nacións Unidas <span style="color:black;">vete </span>a creación dun Estado Palestino e a condena da represión do réxime sirio. Os árabes son vítimas do cinismo mercantilista que rexe as relacións internacionais, que valora en cada caso cando é conveniente intervir e cando non o é, sempre en función de intereses alleos aos das poboacións afectadas. A nosa condena non encobre a solicitude de ningunha intervención militar occidental nin a imposición dun asedio medieval contra a poboación siria. Rexeitamos abertamente<span style="mso-spacerun:yes"> </span>-como o fan os propios sirios, que loitan pola súa liberdade- calquera forma de presión militar e de tutelaxe colonial. Pero resistímonos a aceptar que nada poida facerse fronte ao que está a ocorrer en Siria, que a pasividade e o silencio amparen os crimes que se están cometendo en Siria.</span></p> <p style="text-align:justify"><span style="font-size:100%;"><b><span style=" mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;" lang="GL">Primeiras sinaturas</span></b></span><span style="mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;font-size:100%;" lang="GL" > </span></p> <p style="text-align:justify"><span style="mso-ansi-language:GL;font-family:Arial;font-size:100%;" lang="GL" >Santiago Alba Rico, Carlos Varea, Piedad Córdoba Ruiz (Colombia), José Luis Sampedro, Sami Naïr, Javier de Lucas, José Camilo López Valls (Cuba), Carlos Taibo, Gilberto López y Rivas (México), Javier Sádaba, Gaspar Llamazares, Atilio Borón (Argentina), Teresa Aranguren, Jaime Pastor, diputada Liliana Olivero (Argentina), Francisco Fernández Buey, Jorge Reichmann, Angélica Lagunas (Argentina), Roberto Montoya, Lobna Dahech (Túnez), Carlos Fernández Liria, Juan Carlos Monedero, Olga Rodríguez, John Brown (Bélgica), Manuel García Fonseca, Juan Luis Ruiz Giménez, Enrique Santiago, Olga Lucas, Yayo Herrero López, Antonio Cuesta Marín, Miguel Lamas (Bolivia), Carlos Alberto Ruiz Socha (Colombia), Carlos Sanchís, Luis González Reyes, Itziar Ruiz Giménez, Joaquín Sempere Carreras, Igor Sádaba, Isabel Alba, Javier Barreda, Patricia Rivas, Luis Alegre Zahonero, Inmaculada Jiménez Morell, Francisco Puche, Alberto Montero, Antonio Crespo, Esther Vivas, Ignacio Gutiérrez de Terán, Alejandro Del Águila Mejía (Guatemala), Ángeles Ramírez, Raúl Maíllo García, Javier Couso Permuy, Salvador López Arnal, Antoni Domènech, Alerce Fernández Sánchez, Ana Ruth Vidal Luengo, Miguel Urbán, Houmad el-Kadiri el-Mahdi, María Jesús Fuentes Rebollo, Gladys Martínez López, Sara Sánchez Moreno, Dolores Nauffal Manzur, Dionisio Vacas Cosmo, Paloma Valverde, Agustín Velloso Santisteban, Susana Merino (Argentina), Ester Sanz Murillo, Juan Antonio Baeza Labat, Julio Rodríguez Bueno, Carlos Varias García, Ernest Garcia, Ricardo García Zaldívar, Carlos Ballesteros García, Francisco Altermir, Hector Grad, Cristina Ruiz-Cortina Sierra, Anne Martin, Fina Alemany Costa, Francisco Ruiz De Pablos, Decio Machado Flores, María Rosa de Madariaga Álvarez-Prida, José Luis Lalueza Sazatornil, Joaquina Ramilo Rouco, Nadia Hindi Mediavilla, Santiago González Vallejo, Jaume Saura Estapà, Antonio Martínez Castro, Cristina García Cecilia, Jesús Zanón Bayón, José Luis Carretero Miramar, Aurora Lago, Lucía Molina Martínez, Maria Josefa Sabriá Pau, Ana Ruth Vidal Luengo, Husein Khzam, Gorka Larrabeiti (Italia), José Díaz Sánchez de la Blanca, Toño Hernández, Sinfo Fernández, Luis Martín-Cabrera (EEUU), Cristina Mas, Josep Lluís del Alcázar, Miquel Blanch, Marga Olalla, Luis Carlos Gómez-Pintado, Muhittin Karkin (Turquía), Franck Gaudichaud (Francia), Soledad Delgado Moracho, Fernando Beltrán Llavador, Evgeny A. Shlevkov, Miguel Brieva Estrada, Mª Pau Vila Pastor, Javier Mestre Marcotegui, Manuela Valadés Feito, Lluís Isern Sitjà, Alerce Fernández Sánchez, María Camacho Castaño, Ana García Romero, Guillermo García del Busto Miralles, Ana Andrea Sánchez López, Francisco García Pérez, Lucía Mazarrasa Alvaer, Joan Tenorio Martínez, Lola Bernal Armengol, Ramón Farres Puntí, Carmen Safont Edo, Carlos Javier Moreno García, Jónatham F. Moriche, Anahí Seri, Javier de Vicente, Manuel Zaguirre, Patricio Suárez, Nelly Benavides (Ecuador)</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="mso-ansi-language: GL" lang="GL"> </span></p>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-25502755902984463172011-10-17T20:38:00.006+01:002011-10-18T00:06:14.300+01:00Universalismo: desde Galicia para o mundo<img style="text-align: center; margin: 0px auto 10px; width: 233px; display: block; height: 286px;" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5664547754447376402" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/-3PYk13Bg1Mk/TpyEK60SkBI/AAAAAAAABBY/FrC6XkK38xE/s200/castelao4.jpg" border="0" /><br /><p align="justify"><strong><em>Xoán Hermida<br /></em></strong><br /></p><div style="text-align: justify;">Veño de ler un artigo dun dos lideres do sindicalismo nacionalista que ten como elemento vertebrador do mesmo algo así como 'non se nos perde nada en Madrid' a propósito da estratexia sindical a seguir no conflito do ensino.<br /><br />O articulista en cuestión di que non se basea nunha cuestión de ‘ideoloxicismo’ senón noutras consideracións, para continuar dicindo ‘aínda que a algúns poida sorprenderlles o sindicalismo galego sabe andar polo mundo’.<br /><br />Non vou a entrar a considerar a cuestión de si se nos perde ou non algo en Madrid xa que non son ensinante e o sindicalismo o deixei o día que a UPG entrou a sangre e lume no espazo democrático, aberto, plural e innovador que representou a CXTG. Ademais sei moi ben como funciona iso das unidades sindicais cando e como conveñen e estamos a menos dun mes dunha cita electoral clave para o futuro dalgúns que levan corenta anos, os mesmos que <strong>Francisco Franco</strong>, ao fronte do partido.<br /><br />O que me interesa é o artigo en si, a súa hermenéutica. A verdade, 'ideoloxicista' non sei pero rancio dabondo, cheo de tópicos e frases sacadas dun manual dos anos setenta e raiando o paletismo.<br /><br />O universalismo é unha peza central no galeguismo do anos trinta, que culminou coa presenza de <strong>Plácido Castro</strong> na Sociedade de Nacións en representación de Galicia.<br /><br />Unha cousa é andar polo mundo e outra ben distinta estar no mundo. <strong>Manuel Quiroga</strong> tocando as súas pezas mestras en New York; <strong>Daniel Castelao</strong> admirando e empapándose de expresionismo abstracto en Berlín; <strong>Xosé M. Beiras</strong> na Sorbona compartindo correntes marxistas contemporáneas do seu momento e despois como referente Altermundista; <strong>Camilo Nogueira</strong> impulsando a presenza de Galicia nas insitucións europeas; <strong>Lidia Senra</strong> na Vía Campesiña; … iso é estar non mundo.<br /><br />Pero ademais o universalismo está aquí, nas nosas rúas e nas nosas prazas, na nosa xente do mar que atracou en moitos portos e coñece múltiples referentes culturais, nos nosos compatriotas emigrantes que se incorporaron a sociedades democráticas cando aquí aínda se estudaba a formación do espírito nacional ou se combatía, como outro ‘ilustre’ nacionalista recordaba hai pouco, co silabario do partido; nos intelectuais que puxeron en marcha Galaxia ou Sargadelos; no xeito de entender o liberalismo non como unha nefasta doutrina económica senón na súa acepción política e humana.<br /><br />Non é necesario ‘andar polo mundo’ porque o universalismo é un xeito de comprender a realidade, pero a algúns non lles viría mal mirar a realidade máis aló do seu embigo.<br /></div><p style="text-align: justify;">Universalismo e estar conectado coas correntes políticas, sociais e culturais contemporáneas.<br /></p><p style="text-align: justify;">Estar na mobilización <span style="font-weight: bold;">15O:UNITED FOR # GLOBALCHANGE</span> en lugar de estar nese momento histórico reunidos en conclave de costas ao mundo. </p><div style="text-align: justify;">Penso na pouca esperanza para os nosos fillos. Non alcanzo a comprender como estes individuos chegaron a ser os dirixentes nacionalistas do século XXI. Como é posible que incen o país co seu lixo sectario e doutrinario. Como pode estar nas súas mans o futuro da patria dos nosos descendentes. E penso en Castelao e no resto dos galeguistas ilustrados e digo de seguro que se están a revolver nas súas tumbas.<br /></div><p style="text-align: justify;">Cando algúns están empeciñados en que Galicia desapareza é máis necesario que nunca construír un proxecto universalista ‘desde Galicia para o mundo’. </p><br /><p align="justify">Artigo de referencia <a href="http://www.terraetempo.com/artigo.php?artigo=1973&seccion=4&typNe=01%3A46%3A20">http://www.terraetempo.com/artigo.php?artigo=1973&seccion=4&typNe=01%3A46%3A20</a> </p>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-55333178991459082092011-10-15T11:35:00.005+01:002011-10-15T11:43:48.648+01:00Exemplos de dignidade ou como o eixo esquerda versus dereita existe e esta máis vivo que nunca<div align="justify"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-JTCxFUO2b5M/TpliEh-oV1I/AAAAAAAAA5g/i42MdEECSPU/s1600/dignidade_ant.png"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 217px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5663665836375168850" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/-JTCxFUO2b5M/TpliEh-oV1I/AAAAAAAAA5g/i42MdEECSPU/s200/dignidade_ant.png" /></a><br /><br /><span style="font-family:arial;"><strong><em>Xoán Hermida<br /></em></strong><br />Nun prazo de escasamente un mes soubemos de dúas novas inquietantes relacionadas co Concello de Pontevedra.<br /><br />A primeira era o anuncio do peche para finais deste ano do Plan de Inclusión Municipal contra a Pobreza. Un servizo que custa anualmente menos de 90.000 €, aínda que non se sabe moi ben porque os responsables municipais o elevan a 136.000 € (imaxino que estarán incluídas as dietas dos responsables políticos).<br /><br />A segunda era o anuncio de que o novo Estadio de Pasaron pasará a custar 21 millóns de euros en lugar dos 7,2 millóns orzamentados inicialmente (a pagar entre deputación e concello) e que as expropiacións feitas pola administración local e erroneamente taxadas pasan de 867.000 € a máis de 3 millóns de euros. </span><span style="font-family:arial;">(ver </span><span style="font-family:arial;"><a href="http://www.lavozdegalicia.es/pontevedra/2011/10/11/0003_201110P11C19914.htm">http://www.lavozdegalicia.es/pontevedra/2011/10/11/0003_201110P11C19914.htm</a></span><span style="font-family:arial;">)<br /><br />O curioso das dúas novas é no momento que se producen, en plena crise e cando máis que nunca seria necesario loitar contra a pobreza, e cun equipo de fútbol local propiedade dun dos grandes construtores da cidade e para colmo en terceira división.<br /><br />Non vou a adicar nin un minuto a explicar porque se pecha o servizo de inclusión porque recentemente o explicou con total claridade no seu blog <strong><em>Filipe Diez</em></strong> (ver <a href="http://enredando.blogaliza.org/2011/09/27/o-concello-de-pontevedra-gobernado-pola-dereita/">http://enredando.blogaliza.org/2011/09/27/o-concello-de-pontevedra-gobernado-pola-dereita/</a></span><span style="font-family:arial;">) e nos próximos días informara deso o comité de empresa do Concello da ‘Capital’ (da provincia) como lle gusta recordar aos novos rexedores municipais.<br /><br />O que se temos claro moitos e moitas e que se trata dunha decisión política motivada pola forma ‘peculiar’ que o equipo de inclusión ten de entender a política social non como caridade senón como empoderamento dos máis débiles.</span><br /><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Do plan de inclusión, recoñecido a nivel estatal polas persoas que entenden de políticas sociais, xurdiu o colectivo <strong><em>Boa Vida Inclusión Activa</em></strong> (<a href="http://boavidacasaazul.blogspot.com/">http://boavidacasaazul.blogspot.com/</a></span><span style="font-family:arial;">), a primeira asociación de autoorganización dos sen teito de Galicia. (ver <a href="http://www.farodevigo.es/portada-pontevedra/2011/10/15/nuevos-sintecho/588443.html">http://www.farodevigo.es/portada-pontevedra/2011/10/15/nuevos-sintecho/588443.html</a></span><span style="font-family:arial;">)<br /></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">O elemento central para o cambio, tal como xa apuntara <strong><em>Paulo Freire</em></strong>, é que primeiro se recupere a dignidade. Iso non é rendible electoralmente. Mellor o urbanismo.<br /><br />Quen dixo que desapareceu a dicotomía esquerda versus dereita? Existe e esta máis viva que nunca. Outra cousa é que algúns non saiban en que lado teñen as súas coordenadas.<br /><br />Namentres estas se recupera nas mesmas, quedámonos con exemplos de dignidade como o da <strong><em>casa azul.</em></strong> </span></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-62243645717166049482011-10-09T19:26:00.011+01:002011-10-09T21:32:57.437+01:00Desde a orfandade o meu apoio o 20-N para EQUO<a href="http://2.bp.blogspot.com/-9KaESgTkBBg/TpH8l8qzgbI/AAAAAAAAA5Y/bd9Vdlh-Ryk/s1600/manifiesto.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 339px; DISPLAY: block; HEIGHT: 231px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5661583935452447154" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/-9KaESgTkBBg/TpH8l8qzgbI/AAAAAAAAA5Y/bd9Vdlh-Ryk/s200/manifiesto.jpg" /></a><br /><br /><br /><div><br /><br /><div align="right"><em>“Non somos un partido en busca de persoas,<br />somos persoas en busca dun partido”<br />Juan López de Uralde<br /></em></div><br /><br /><br /><div align="justify"><strong><em>Xoán Hermida</em></strong></div><br /><br /><br /><div align="justify">Son un dos moitos e moitas que levamos máis dunha década votando<em> ‘en contra de’</em> e lugar de <em>‘a favor de’</em>. En realidade poida que no meu caso sexa máis tempo pois nos últimos anos da militancia partidaria eran elementos de descarte os que primaban nas miñas opcións.<br /><br />Sempre defendín a necesidade de proxectos nacionais vertebrados política e organizativamente sobre a diferente realidade económica e social, territorial e política de Galicia. Nunca defendín proxectos do<em> ‘nacionalismo ideolóxico’</em> pero si a necesidade da vertebración do que poderiamos chamar <em>‘nacionalismo cívico’</em>.<br /><br />Desde hai anos levo plantexando a necesidade da renovación da esquerda fronte a esquemas corporativistas, industrialistas, etnocentristas e antropocentristas da esquerda de finais do século XIX e a practica totalidade do século XX. Socialdemocracia e comunismo como dúas caras da mesma moeda en versión ‘reformista’ ou ‘revolucionaria’.<br /><br />A finais do século pasado forzas da esquerda social periférica e algunhas avanzadas no centro comezaron a plantexar a idea do ecosocialismo como nova formulación da esquerda trala caída do muro de Berlín. Eu debín ser dos primeiros en Galicia na década dos noventa en plantexar a necesidade dun marxismo verde, dun ecosocialismo galego con moi pouco éxito e un comentario agudo de <strong>Xavier Navaza</strong> en <strong>El Correo Gallego</strong>.<br /><br />Lamentablemente a nosa situación de periferia no centro do sistema impediu que ao igual que noutros lugares se desenvolvera un proxecto destas características e aínda hoxe esteamos a falar de nacionalismo popular en lugar de <em><strong>ecogaleguismo</strong></em>.<br /><br />Son dos que pensa que esa nova formulación política acabará tendo o seu espazo e a mesma chegará da confluencia de diversas sensibilidades e culturas da esquerda nacional democrática.<br /><br />Hai un tempo que levo apoiando ao <strong>Encontro Irmandiño</strong> porque parten do respecto á sociedade civil organizada no que se da en chamar esquerda social e porque plantexan a necesidade de artellar un novo instrumento político para unha nova etapa.<br /><br />As últimas eleccións municipais evidenciaron aínda máis, se cabe, esa necesidade e o movemento 15-M puxo enriba da mesa unha crecente desafección da cidadanía coa forma de entender a política os actuais partidos.<br /><br />O tempo pasa e <strong>Encontro Irmandiño</strong> segue na súa particular batalla interna no BNG, respectable e entendible para os que son afiliad@s do mesmo, que non é o meu caso.<br /><br />Así que como <strong>Encontro Irmandiño</strong> non se presenta ás eleccións e namentres espero, por primeira vez en varios anos, aínda orfo de proxecto partidario electoral, teño a posibilidade de votar a unha forza que me gusta e non so ‘en contra de’.<br /><br />Estoume a referir a <strong>Equo</strong>. O xurdimento de <strong>Equo</strong> é un sopro de aire fresco na actual situación de colapso institucional e rixidez democrática. De seguro que non toda a letra me vai gustar pero de seguro, tamén, que a musica soa a orquestra sinfónica despois de levar anos escoitando as mesmas charangas desafinadas.<br /><br />En todo caso tratase dun proxecto por definir e todo é posible.<br /><br />A sinatura dun protocolo de colaboración mutua entre <strong>Equo</strong> e <strong>ICV</strong> recoñecéndose como forzas irmáns e posible constitución conxunta de grupos parlamentarios ou a vertebración no Pais Valencia da coalición <strong>Compromis-Equo</strong>; en Baleares a coalición <strong>PSM-Entesa Nacionalista, Entesa per Mallorca, IniciativaVerds e Equo </strong>e en Tenerife <strong>Equo-Socialistas por Tenerife</strong>; confirman a intención de <strong>Equo</strong> de non ser un novo partido ao uso no nacional (con delegacións) senón unha nova forma de entender a política tamén no plano nacional.<br /><br />A dinámica política galega fai que a día de hoxe non exista unha forza galega que ocupe eses espazo de esquerda renovadora e verde, correndo o risco de gravitar sobre bloque / antibloque e perder a pouca ou moita posibilidade que nos queda para construír un espazo nacional de futuro e desde a esquerda.<br /><br />Por iso vou votar <strong>Equo</strong>. Non porque poida sacar representación na miña circunscrición senón porque serva como factor de pulo ao futuro proxecto do ecosocialismo, galego por suposto, tan necesario.<br /><br />Tralo 20-N, despois do batacazo das esquerdas partidarias, haberá tempo dabondo para reflexións, reconducións e converxencias. Será tempo de reconstrución e de moito traballo. Daquela nos vemos construíndo o <strong>neogaleguismo ecosocialista</strong>.<br /><br /><br /><iframe height="290" src="http://www.youtube.com/embed/Dby4S2hqZUo" frameborder="0" width="490"></iframe></div></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-16980347871199008932011-09-13T20:17:00.015+01:002011-09-13T21:22:40.261+01:00O conto da galeguidade de NCG chega ao seu fin<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-z_RmgZWHazc/Tm-2zZDKEjI/AAAAAAAAA5I/KZPdVlw3bVg/s1600/CAIXA.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 390px; height: 262px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-z_RmgZWHazc/Tm-2zZDKEjI/AAAAAAAAA5I/KZPdVlw3bVg/s200/CAIXA.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5651937051386974770" border="0" /></a><span style=";font-family:arial;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-O4kp2zQc11A/Tm-2VoaucSI/AAAAAAAAA5A/xTZw9B63QG0/s1600/nome_logo_008-300x200.jpg"><br /></a></span><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:hyphenationzone>21</w:HyphenationZone> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;" lang="GL">Xoán Hermida</span></span><p style="text-align: justify;font-family:arial;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><span lang="GL">Hai dous anos Galicia tiña dúas caixas, dous Bens Comúns, unha no Sur e outra no Norte,. Esta última contaminada polos activos tóxicos que durante anos a dirección da entidade, con <b style="">Jose Luis Mendez</b> á cabeza, foran introducindo.</span></span></p><div face="arial" style="text-align: justify;"> </div><div face="arial" style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;font-family:arial;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><span lang="GL">Daquela, e sabendo que o culebrón aínda non acabara, escribín o seguinte:</span></span></p><div face="arial" style="text-align: justify;"> </div><div face="arial" style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify; font-family: arial;"> </div><p style="text-align: justify;font-family:arial;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><i style=""><span lang="GL">“Sabedora dos problemas financeiros de Caixa Galicia e aproveitando a reestruturación bancaria a nivel estatal o Grupo Voz iniciou <span style=""> </span>a campaña da galeguización das caixas.<br /></span></i></span></p><p style="text-align: justify;font-family:arial;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><i style=""><span lang="GL">Necesitaban un verniz de ‘pseudogaleguismo’ e ocultar ao verdadeiro interese: desmantelar o modelo caixas tal como o coñecemos ata o momento e deixar en mans do lobby coruñes o control financeiro do pais.</span></i></span></p><div style="text-align: justify; font-family: arial;"> </div><div style="text-align: justify; font-family: arial;"> </div><p style="text-align: justify;font-family:arial;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><i style=""><span lang="GL">Diante das resistencias de Caixa Nova, representante nítido do sector empresarial produtivo fronte ao especulativo da caixa do norte, houbo que poñer en marcha a artillería patriótica e utilizar ao equipo dirixente dun BNG necesitado de trunfos como aval ideolóxico da operación. Así nun tramite de urxencia, coma non recorda o parlamento galego, PP e BNG aprobaron un nova lei de caixas nun prazo record de mes e medio.<br /><br />Se os dirixentes do BNG houberan lido algo máis a </span></i><em><b><span style="font-style: normal;" lang="GL">Marx</span></b></em><i style=""><span lang="GL"> <span style=""> </span>e estudado algo de economía política saberían que: o proceso de fusións de caixas enmarcábase nun camiño de bancarización das mesmas; que a lei de caixas aínda que non fora recorrida polo goberno central ía ter pouco percorrido diante dun pacto PP-PSOE pola destrución do modelo de caixas tal como o coñecemos ata agora; que aínda que as dúas caixas non son alleas a este proceso de bancarización foi Caixa Galicia quen foi máis aló no proceso especulativo financeiro e polo tanto máis alonxado do tecido produtivo do noso país; e por último, que detrás do discurso “galeguista” do goberno existía unha operación máis ampla de absorción das nosas caixas por Caja Madrid.<br /><br />A situación financeira de Caixa Galicia desaconsellou a operación de fusión a tres bandas e a partir de aí , e co beneplácito do Banco de España, Caixa Nova empezou a marcar a dirección da mesma.<br /><br />Aínda así, o tándem PP-BNG dirixidos polo Grupo Voz intentaron unha última táctica de desacreditar ao presidente de Caixa Nova, </span></i><em><b><span style="font-style: normal;" lang="GL">Julio Gayoso</span></b></em><i style=""><span lang="GL">, sinalándoo como o causante dun posible fracaso da fusión.<br /><br />O que non podían imaxinar </span></i><em><b><span style="font-style: normal;" lang="GL">Feijóo</span></b></em><i style=""><span lang="GL"> e os seus acompañantes e que o pacto </span></i><em><b><span style="font-style: normal;" lang="GL">Rajoy-Zapatero</span></b></em><i style=""><span lang="GL"> para acabar coas caixas ía a ter un agasallo envelenado: o reparto de influencias entregando Caja Mediterránea ao PP e Caixa Galicia a Caixa Nova.<br /><br />Así que o tan vilipendiado </span></i><em><b><span style="font-style: normal;" lang="GL">Gayoso</span></b></em><i style=""><span lang="GL"> presidirá a nova caixa galega e a súa sede financeira estará na súa xurisdición. Derrota de Feijoo.”</span></i></span></p><div style="text-align: justify; font-family: arial;"> </div><div style="text-align: justify; font-family: arial;"><span style="font-size:100%;">Pero como o capital non para, o goberno do PSOE seguiu no seu peculiar descenso aos infernos do neoliberalismo, e Feijoo se quedara con mal sabor de boca aquilo foi soamente a primeira batalla.<br /><br />A s</span><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: normal;" lang="GL">eguinte xa a coñecemos: a resultante da fusión NCG tivo que reconverterse nun banco por obrigación do goberno central que xa abrazara as políticas máis neoliberais e apareceu de salvador un executivo especializado en como mellorar a conta de resultados de grandes corporacións aproveitando as flutuacións dos mercados e abaratando os custes fixos, fundamentalmente de persoal.</span></span></div><div style="font-family: arial; text-align: justify;"> </div><h6 style="text-align: justify;font-family:arial;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: normal;" lang="GL"></span></span></h6><div style="text-align: justify; font-family: arial;"><span style="font-size:100%;">Este salvador, <span style="font-weight: bold;">Jose Maria Castellano</span>, veu avalado polo propio presidente da Xunta de Galicia e como non podía ser menos por <span style="font-weight: bold;">Santiago Rey Latorre</span>. A operación da fusión impulsada por Feijoo e avalada polos sindicatos e algunha mente preclara do nacionalismo vai chegando ao porto que desexaban: que o lobby coruñés siga controlando NCG e de paso a súa influencia central na economía galega.<br /><br />A ‘pre-xubilación’ de <span style="font-weight: bold;">Jose Luis Pego</span> e o nomeamento do novo director xeral <span style="font-weight: bold;">Cesar González-Bueno</span> , así como a procedencia profesional dos novos conselleiros fan sospeitar na continuidade dun modelo financeiro especulativo pouco implicado no desenvolvemento económico do país. A entrada segura de fondos de capitais foráneos deixaran en nada o conto da ‘galeguidade’.<br /><br />Por certo, algunha vez veremos a <span style="font-weight: bold;">Jose Luis Mendez</span> encausado pola desfeita de Caixa Galicia ?<br /></span></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-29045506692091032192011-09-06T23:51:00.002+01:002011-09-06T23:56:36.186+01:00Co facil que seria si se deixasen controlar<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-VgHRgrjO_tg/TmakVudMrZI/AAAAAAAAA4Q/Fj0aASGQYr8/s1600/grito.bmp"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 242px; height: 313px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-VgHRgrjO_tg/TmakVudMrZI/AAAAAAAAA4Q/Fj0aASGQYr8/s200/grito.bmp" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5649383475737570706" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;font-size:100%;" ><span style="font-family: arial;">“Que as arbores non nos impidan ver o bosque”</span></span><br /></div><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Xoán Hermida<br /><br /></span>Estou convencido que o 2011 será interpretado historicamente, ao igual que o foi 1848, como un período de revolucións e movementos democráticos a escala rexional (mediterránea) desde Tel Aviv e Rabat, desde Atenas a Lisboa.</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Cando todo parecía indicar que o movemento 15-M ía ter o seu máximo inimigo nos ‘mass media’ ao servizo do statu quo e xa se comezaba a campaña de desprestixio previa á campaña de represión e ao posterior pasamento, xurdiu a ‘esquerda de toda a vida’, os intelectuais orgánicos e os liberados sindicais para poñer as cousas no seu sitio. </span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Contase que coincidindo coas mobilizacións masivas contra o pacto do euro, que en toda Europa convocaron as centrais sindicais e aquí o movemento de ‘indignad@s’, o actual secretario de CC.OO, <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Ignacio Fernández Tojo</span>, comentou no seu entorno a necesidade de desactivar ao movemento 15-M porque puña en cuestión a hexemonía e a estratexia sindical. Algo parecido debeu pensar no noso país o noso par de humoristas máis famosos:<span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Vázquez & Vázquez</span>.</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Por suposto que non todos os partidos son iguais e por iso unha das labouras claves da esquerda é volver a reconstruír as pontes entre a sociedade civil e os seus representantes, pero ollo !, quen tirou as pontes foron os partidos e non a cidadanía (a esta última como moito pódeselle achacar en última instancia erros tácticos).</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">As forzas políticas deberían facer o que os cristiáns chaman sacramento da penitencia ou tamén, moi adecuadamente neste caso que nos ocupa, ‘sacramento da reconciliación’.</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Pero para iso obviamente teñen cinco pasos a seguir: exame de conciencia (chamado na esquerda crítica e autocrítica); dor dos pecados; propósito da emenda; dicir os pecados ao confesor (ou sexa desculpas públicas); e por último, cumprir a penitencia.</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Dáme que a maioría dos partidos non fixeron, nin van a facer, os catro primeiros e van pasar por imperativo cidadá directamente ao quinto. En democracia iso chamase derrota nas urnas, e esa é a penitencia que a esquerda vai ter, lamentablemente para todos e todas se alguén non o remedia, o próximo 20-N.</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">O futuro do 15-M está por ver, e ao mellor ‘morre de éxito’ ou de indisposición por algúns gurús e algunhas correntes infantís, pero precisamente a súa 'desorganización’ é o seu maior activo, pois lle vai permitir non naufragar nas augas da senvergoñeria política na que nos soemos mover ao dificultar a súa instrumentalización. </span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Os conceptos cos que traballan as forzas políticas e as centrais sindicais son do século XX, por non dicir do século XIX que sería máis adecuado, é o século XXI estáselles a facer moi costa arriba e iso que so acaba de comezar. </span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Os partidos da esquerda teñen un ataque de corporativismo impropio deles. Non entenden o que esta a ocorrer e irán de vitoria en vitoria ata a derrota final. E non o digo so polo PSOE ou o BNG, o digo por todos, porque todos están contaminados polo </span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">mesmo 'estupidismo'. Parece como se as antigas escolas de formación socialdemócratas en Bonn ou as comunistas en Moscova, foran substituídas por escolas de 'imbecilidade humana’, que diría Celso Emilio. </span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Se foran un pouco intelixentes (pois listillos son e moito) estarían menos preocupados da imaxe e máis de mellorar a vida dos seus concidadáns. E estarían satisfeitos porque as súas propostas programáticas foran recollidas polo movemento 15-M. Pero todo o contrario, lles molesta que a xente faga súas as propostas que eles abandonaron hai tempo na practica, porque non eran politicamente correctas. </span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">E agora se queixan de que a xente 'indignada' non lles faga a ola. Que ‘se lo hagan mirar’: o PSOE por pasarse á dereita, o BNG polo mesmo e máis, IU polo seu sectarismo, os grupúsculos do esquerdismo independentista por querer construír un Gulag; e todos por vivir de costas á realidade. </span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Gañara a dereita e fará unha desfeita do estado de benestar material e do estado moral inmaterial e se quedarán todos anchos porque terán unha nova ocasión para manifestarse e demostrar que aínda son os amos da mobilización. Iso si, botaranlle a culpa aos mozos e mozas do 15-M de que a dereita gañara do mesmo xeito que no 33 botáronlle a culpa as mulleres da vitoria da CEDA.</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Pero os únicos responsables da vitoria da dereita serán eles e por iso eu os maldigo.</span></span><br /></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-69611513270304227192011-08-30T14:18:00.003+01:002011-08-30T14:25:29.045+01:00O bipartidismo morreu, viva o bipartidismo!<div align="justify"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-P_yg5gSa6Fk/TlzjQbqKQXI/AAAAAAAAA4E/GFYpTiwL_1A/s1600/Diversity.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 278px; DISPLAY: block; HEIGHT: 280px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5646637904257761650" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/-P_yg5gSa6Fk/TlzjQbqKQXI/AAAAAAAAA4E/GFYpTiwL_1A/s200/Diversity.jpg" /></a>
<br /><span><span style="font-family:arial;"><strong><em>Xoán Hermida
<br /></em></strong>
<br />O bipartidismo é algo máis cunha representación deformada da vontade popular que se expresa na preponderancia da bipolaridade en detrimento da pluralidade existente. É unha cultura política, unha forma de entender o debate social, un modelo democrático anoréxico. Mesmo máis ala forma parte do modelo dualista na que se move o pensamento occidental desde hai séculos.
<br />
<br />Pero non nos (auto) enganemos. O bipartidismo existe porque vivimos nunha cultura da bipolaridade, do branco e o negro, onde as tonalidades e a análise ‘dos matices’ desaparecen. Onde o pensar é unha actuación de librepensadores perigosos e a maioría dos intelectuais son ‘orgánicos’, indistintamente do órgano en cuestión. Unha cultura política onde a percepción diferente se converte en disidencia. A cultura da trincheira que hai anos explicaba con moita retranca o amigo <em><strong>Manolo Crisanto</strong></em>, hoxe irremplazable en Sada e en Galicia.
<br />
<br />Pero ademais disto, que xa é complicado de superar, o bipartidismo necesita de dúas premisas fundamentais. Unha, moitas veces criticada, dunha lexislación electoral que prime ás forzas maioritarias en detrimento das minoritarias producindo unha deformación da representatividade en canto ‘unha persoa, un voto’.
<br />
<br />A outra, e esa é a máis necesaria combater, é a atomización e a grupusculización dos ‘diferentes’. Moitas veces se ten falado da lei d´Hont e da circunscrición provincial como mecanismo de deformación da vontade popular . E sendo certo esas mesmas circunstancias non impediron nin que o PCE-PSUC chegara a ter 21 deputados (hoxe dous) nas primeiras eleccións tralas constituíntes nin que o CDS na década dos oitenta chegara a ter 19 deputados.
<br />
<br />Porque, ademais de criticar o bipartidismo, as forzas da esquerda non vertebran unha alternativa ao mesmo que poida competir no térreno electoral con forza suficiente para disputarlles unha parte da súa actual hexemonía política ?
<br />
<br />Hoxe por exemplo se as forzas da esquerda alternativa e nacionalista tiveran concorrido xuntos ás eleccións habería os suficientes escanos para impedir a actual reforma constitucional por vía de urxencia. Sen falar claro esta dos efectos de ventilación interna que iso suporía para institucións que levan varias décadas sen actualizar discursos e análises.
<br />
<br />Nunca me explico a necesidade que teñen diferentes forzas e espazos políticos convivir nunha mesma ‘casa común’ diaria chámese IU ou BNG. Esta xente non sabe que existe divorcio e que o mesmo é bo para casos de convivencia insoportable ? Porque estas forzas políticas non se desenvolven no día a día por separado, sen o desgaste innecesario que a convivencia conleva, e soamente se poñen de acordo, igual que as parellas divorciadas, sobre o futuro dos seus fillos e fillas (neste caso de todos e todas). Porque non desenvolven o seu traballo diario de forma autónoma e se plantexan a concorrencia ás eleccións conxuntamente baixo un programa mínimo de cambio.
<br />
<br />Porque o PCE e Izquierda Abierta non se van cada un polo seu lado, e o mesmo fan +G, EI e a UPG. E soamente se xuntan esas, e máis forzas, para as convocatorias electorais. Aforrarían enerxías que gastan en batallas internas que poderían adicar para combater as políticas que din rexeitar e os seus membros se aforrarían moito en psicanalistas.
<br />
<br /><strong><em>BenComún</em></strong> plantexou unha candidatura cidadá unitaria da esquerda para o senado. A lóxica desta iniciativa parte do mesmo pero máis aló, neste caso non combater o modelo bipartidista senón o modelo case monopartidista que neste caso configurase en Galicia arredor do PP.
<br />
<br />A proposta significaría poñer os intereses de Galicia por riba nunha cámara de representación territorial e ademais obrigaría ao PSdG pasar de ser un 'club de cargos públicos' con intereses a un partido con proxecto nacional, unha das carencias claves na política galega desde a transición.
<br />
<br />A cuestión é que os aparatos están máis preocupados polo seu espazo de poder que por atender as necesidade do país e da cidadanía.
<br />
<br />A proposta de <strong><em>BenComún</em></strong> so tivo o respaldo intelixente da <strong><em>Mocidade Nacionalista Galega</em></strong> (MNG) e por suposto o rexeitamento frontal da UPG por medio do portavoz do BNG e dos seus aliados. O chamamento unitario formulado hai uns días por <strong><em>Gaspar Llamazares</em></strong> para unha coalición electoral entre IU-BNG-ERC xa encontrou o desplante inmediato entre a cúpula dirixente de IU. Soamente parece que ten posibilidade de chegar a bo porto a iniciativa plural ecoloxista e de esquerda impulsada por ICV, Equo, Compromis e Esquerra Verde (parece que lamentablemente unha vez máis na nosa historia sen ‘contraparte’ en Galicia).
<br />
<br />Podemos asistir a paradoxa de que cando o bipartidismo esta máis cuestionado as forzas que o representan sumen, tralas eleccións do 20-N, máis numero de deputados e deputadas que nunca pola miopía das cúpulas dirixentes dos partidos da esquerda alternativa.
<br />
<br />Afortunadamente, e a pesar dos dirixentes da esquerda partidaria, o bipartidismo esta ferido de morte desde que a cidadanía saíu a rúa arredor do movemento 15-M.
<br />
<br />Mesmo pode ser que a modificación da constitución que entraría en vigor ‘de facto’ a partir do 2020 non chegue a ter efectos prácticos porque o modelo da transición faga augas e se leve por diante o bipartidismo e tamén de paso os actuais partidos da oposición.
<br />
<br />Así que o bipartidismo morreu, viva o bipartidismo ! </span></span></div>xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-88991305073358205232011-08-23T00:07:00.009+01:002011-08-23T18:46:37.991+01:00A conspiración segundo Marx ... Groucho, por suposto !<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-8aK20PMYVAY/TlLhU7yJ7mI/AAAAAAAAA38/8IMv44691oE/s1600/groucho.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 262px; DISPLAY: block; HEIGHT: 324px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5643821032810344034" border="0" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/-8aK20PMYVAY/TlLhU7yJ7mI/AAAAAAAAA38/8IMv44691oE/s200/groucho.jpg" /></a>
<br /><span style="FONT-WEIGHT: bold;font-size:100%;" ><span class="messagebody"><span style="FONT-WEIGHT: normal;font-size:11;" lang="GL" ></span></span></span>
<br /><div style="TEXT-ALIGN: justify;font-family:arial;" ><span style="font-size:100%;"></span></div>
<br /><div style="TEXT-ALIGN: justify;font-family:arial;" ><span style="font-size:100%;">Desde que apareceu BenComún, hai agora dous meses, non pararon de aparecer especulacións sobre a nosa orixe. Hoxe esas especulacións acadaron un rango ‘institucional’ tanto en canto o MGS afirma na prensa que somos xunto cos alcaldes ‘críticos’ do BNG lobby´s ao servizo de +G.
<br />
<br />En realidade isto amosa unha vez máis o grado de desnorte que algúns teñen co que esta a ocorrer: revolucións árabes, 15-M, cambio de ciclo político,... así que tampouco hai que tomalo moi en serio polo que fixen un relato de ficción que de seguro algún chegará a crer que é realidade.
<br />
<br />A historia que ven a continuación é irreal, calquera parecido coa realidade é pura coincidencia. Pura coincidencia? En realidade soa máis crible que algunha reflexión que sobre o que esta a pasar elabora algún grupo e/ou facción. O lamentable é que mesmo a pesar de que algúns se profesan marxistas, o capitulo da dialéctica o deberon de saltar na ‘escola de formación’ do Partido porque soamente miran conspiracións por todas partes.
<br />
<br />
<br /></span>
<br /><div style="TEXT-ALIGN: right"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:85%;">Adicado a todas aquelas persoas que en lugar de aprender marxismo nos textos de Marx e Engels fixerono nos cadernillos resumidos editados en Corea do Norte e distribuidos no 'Partido' </span></span>
<br /></div><span style="font-size:100%;">
<br />
<br /><span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Xoán Hermida* </span>
<br />
<br />Diante dos rumores que se veñen dando sobre a orixe de BenComún - que si Quintanistas, que si novo partido, que si ao servizo do PSOE e de EU, que si Beiristas, que si loby de +G, como un dos promotores véxome na obriga de arroxar luz sobre a cuestión e contar a verdade. En realidade, tratase dunha conspiración organizada pola CIA para axudar a derrocar a Gadaffi e como isto xa sucedeu, xa o podo contar pois pasa a ser tema desclasificado.
<br />
<br />O contacto foi cun axente infiltrado nas concentracións do 15-M, que como ben saben algúns dos nosos maiores 'amigos’ ese movemento está dirixido pola CIA para apuntalar o sistema capitalista e que a mocidade non colla as armas, que me comentou da preocupación na ‘White House’ tiñan co apoio que unha parte da esquerda galega podía darlle ao sátrapa libio. O enlace coa CIA foi <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Pastor Alonso</span>, amigo persoal de <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Charlie Sheen</span>, que como todo o mundo sabe é o axente galego de máis alto rango na Axencia.
<br />
<br />O primeiro que fixen foi afiliarme ao Encontro Irmandiño, sector no que podía encaixar mellor, non sen antes ter unha conversa con <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Quintana</span>, interesado por outra banda en dereitizar o BNG. Recibimos máis datos nunha reunión con <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Rubalcaba</span> e <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Chacon</span> en Ferraz, e por último tivemos unha xuntanza con <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Guillerme</span>, que en realidade é un axente dobre ao servizo do Mossad israelí.
<br />
<br />É importante no relato recordar que Quintana estaba moi preocupado por garantir os intereses inmobiliarios de <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Jacinto Rey</span> no Magreb, e foi por iso polo que me pasou un cofre cheo de lingotes de ouro moscovita. O ouro de Moscú procede dun cargamento expoliado polos nazis e máis tarde confiscado polo estado sionista, que llo entregou a <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Gómez-Valadés</span> cando da súa inmolación política no BNG. Valadés, seguindo ordes do Mossad, entregou o ouro a Jacinto para que, a través do financiamento de BenComún, dese o paso decisivo para o derrocamento de Gadaffi enviándoselle ao Consello de Transición Nacional Libio.
<br />
<br />O seguinte paso foi chamar a uns amigos da antiga esquerda galega e engadir, para disimular, algún outro de clara traxectoria radical e neocomunista.
<br />
<br />Foron citados en Teo o 2 de xuño pasado. A elección non foi casual porque ao tanto da manobra, como despois púidose observar pola carta dos alcaldes do BNG, estaba <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Martiño Noriega</span>.
<br />
<br />A operación estaba en marcha e ningún dos meus ‘compañeiros de viaxe’ se decatou. A mesma tiña un segundo obxectivo: lanzar de forma subliminal o apoio ao Consello de Transición Nacional Libio durante a rolda de prensa ofrecida na <em>l<span style="FONT-STYLE: italic">ibrairía Couceiro</span></em>. Tampouco ninguén se decatou da presenza dunha cámara da televisión qatarí <span style="FONT-STYLE: italic">Al Jazeera</span> durante a mesma.
<br />
<br />Como vedes o plano funcionou porque hoxe caeu Gadaffi e non hai ninguén que o defenda, salvo algún grupo incorruptible que vai montar con <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Chaves</span> a V internacional (ou a VI que xa perdín a conta). Agora, imos a por Siria, tal como falamos con Rubalcaba e con <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">Paco Vázquez</span>, que está moi preocupado por liberar os cristiáns libaneses das garras de <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">El-Assad</span>. E iso é toda e a única verdade. Podo por suposto ofrecer máis datos se me son requiridos sempre que estean desclasificados.
<br />
<br />
<br /><span style="font-size:85%;"><span style="FONT-STYLE: italic">* coa participación de <span style="FONT-WEIGHT: bold">Filipe Diez</span> que me refrescou algún detalle esquecido </span></span>
<br />
<br /></span></div>
<br />xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-79200475374448929182011-08-21T17:12:00.005+01:002011-08-21T17:21:57.683+01:00Hexemonía social e axenda política<a href="http://4.bp.blogspot.com/--bSZtwMsjOU/TlEu2irmA2I/AAAAAAAAA3s/P274BuRvcY8/s1600/libia-bandera-21.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 260px; DISPLAY: block; HEIGHT: 306px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5643343322629407586" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/--bSZtwMsjOU/TlEu2irmA2I/AAAAAAAAA3s/P274BuRvcY8/s200/libia-bandera-21.jpg" /></a>
<br />
<br />
<br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;"><strong><em>Xoán Hermida</em></strong></span></div>
<br />
<br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Hai seis meses en Libia comezou unha revolta cidadá como parte do proceso único e inseparable que se estaba a dar en todo o mundo árabe, iniciado en Tunicia e Exipto.
<br />
<br />A ‘resistencia’ de <em><strong>Gadaffi</strong></em> tivo dúas consecuencias directas. Permitir a Estados Unidos e os seus aliados introducirse nun conflito do que quedara fora de xogo namentres se adicaba a construír o mito do islamismo radical que eles mesmo chegaron a crerse. Conseguir que o efecto domino se atascara e as revoltas en Siria, Bareín, Marrocos, Iemen,… fracasaran polo do momento.
<br />
<br />Pero tivo, ademais, unha terceira consecuencia indirecta: situar en portada das axencias e dos medios de comunicación internacional a guerra en Libia e converter ao ditador asasino <strong><em>Gadaffi </em></strong>nun novo símbolo do antiimperialismo, avalado na esfera internacional por <strong><em>Hugo Chaves</em></strong> e <strong><em>Daniel Ortega.
<br /></em></strong>
<br />Seis meses despois, e nos días que se esta a librar a batalla final en Trípoli, a noticia está a ser desprazada pola visita do papa <strong><em>Benedicto XVI</em></strong> ao encontro da mocidade católica. Os medios españois xa non teñen xornalistas desprazados ao país árabe xa que todos están ocupados por cubrir informativamente o acontecemento da JMJ.
<br />
<br />Durante tres meses o <em>‘movemento 15-M’</em> conseguiu marcar a axenda política, estar presente nas pasadas eleccións municipais e ‘ameazar’ con ter influencia nas próximas eleccións xerais do 20-N e continuar.
<br />
<br />O ‘sistema’ non podía permitilo. Iniciaran xa o proceso de desprestixio do movemento cidadá e agora se trataba de buscar unha escusa para desviar a atención e esperar o erro táctico do adversario.
<br />
<br />O desaloxo de Sol, coincidindo coa visita de <strong><em>Ratzinger</em></strong>, converteuse na cortada perfecta. A esquerda sempre disposta a amosar o radical que somos entrou a trapo. O efecto estaba conquerido.
<br />
<br />A axenda política xa a volven a marcar eles, xa veremos se definitivamente ou non, pero o que é peor é que na batalla pola hexemonía social os temas apuntados, relacionados coas emocións e crenzas das persoas, son nos que a esquerda se desenvolve con maior torpeza e a dereita con maior destreza.
<br />
<br />Cabe confiar en que o <em>'Movemento 15-M'</em> sexa o suficientemente intelixente, como foi ata agora, para volver a resituar a súa axenda no centro do debate.
<br />
<br />Namentres o pasado da os seus últimos coletazos en Libia e o futuro amosase incerto, son momentos de felicidade recordando aos camaradas e amigos árabes que levan anos loitando contra a inxustiza.
<br />
<br />A resistencia demostrada polos libios ou sirios, as mobilizacións do <em>‘movemento 20 de febreiro’</em> en Marrocos que non se deixan engañar por unha falsa transición ou a tenacidade dos palestinos na defensa dos seus dereitos nacionais amosan que os cidadáns e as cidadás árabes saben cal é a súa axenda política.
<br />
<br />A caída de <em><strong>Gadaffi</strong></em> debe marcar o inicio da caída doutros satrapas da rexión e que o movemento de fichas de domino recupere o seu dinamismo inicial. A OTAN debería abandonar Libia con urxencia e deixar que sexan os libios e as libias que constrúan o seu futuro. <strong><em>Chaves</em></strong> e <strong><em>Ortega</em></strong> non deberían ter a tentación de dar asilo ao criminal de Gadaffi pois suporía unha crise no altermundismo e abriría unha fenda insalvable entre a primeira onda de cambios iniciada en Latinoamérica hai dez anos e a segunda onda árabe do 2011. </div></span>
<br />xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5225584247211122356.post-33107946681466711772011-08-12T17:03:00.005+01:002011-08-12T17:22:52.339+01:00Cruzar as liñas 'inimigas'<img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 354px; DISPLAY: block; HEIGHT: 259px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5640004521501803554" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/-z_MU3Eih3jI/TkVSOvO2RCI/AAAAAAAAA20/sUqc32NwGDM/s200/CIMG2679.JPG" />
<br />
<br />
<br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;"><strong><em>Xoán Hermida
<br /></em></strong>
<br />Hai uns anos tiven ocasión de presenciar nunha cafetería un debate sobre terrorismo no parlamento español que coincidiu coa enésima tregua fracasada de ETA. Eran momentos de gran crispación social e acababa de saír da cadea <em>Iñaki de Juana Chao</em>. Durante o debate, retransmitido por TVE, e namentres interviña o presidente do goberno, un hooligan da dereita sociolóxica ía vociferando en alto contra <em>Zapatero</em> lindezas como ‘asasino’, ‘terrorista’, ‘vaite con eles’ e outras de maior nivel ‘intelectual’ namentres que o ambiente do local tornábase cada vez máis de apoio e de consenso arredor do ‘liderazgo’ de ese individuo.
<br />
<br />Nun momento determinado, e non sen moita reflexión pola miña parte, chameille a atención ao individuo en cuestión e ao propietario da cafetería polo que entendía era unha falla de respecto ás persoas que estabamos a seguir a retransmisión do debate.
<br />
<br />O tipo calou, os clientes deixaron de facer de acompañamento e o debate foi seguido con atención polo público dun xeito máis ‘laico’.
<br />
<br />Conto esta anécdota porque recentemente volveume a ocorrer nunha cea de compañeiros de traballo, onde un comezou a falar da situación actual con tódolos ‘tópicos’ culturais que a dereita incubou á xente nos últimos anos: ‘os xitanos son uns ladróns e uns vagos’, ‘os inmigrantes quítanos o traballo’, ‘os do 15-M son uns perro-flautas’, …. Teño que dicir, na miña contra, que eu nesas ocasións non tendo a rebaixar o diapasón e o xantar acabou con poucas gañas de festa posterior.
<br />
<br />Ao día seguinte pensaba senón seria mellor calar, deixar pasar, e non ir ‘facendo amigos’ por todas partes. Pois, non!
<br />
<br />Creo que a esquerda levamos demasiado tempo calados na ágora pública que temos ido cedendo en favor das posicións culturais da dereita.
<br />
<br />As recentes revolucións nos países árabes nos teñen volto a situar diante dos ollos unha realidade esquecida: para mudar as cousas hai que arriscarse e estar disposto a saír mal parados.
<br />
<br />Obviamente non estamos no Magreb e no Machrek, e polo tanto, a día de hoxe, o que podemos é recibir algunha aguilloada ou algunha situación de ostracismo social relativo. Se ademais te mobilizas como os do 15-M podes recibir algún porrazo e ao mellor co paso do tempo, e tal como están as cousas, algo máis.
<br />
<br />Digo isto porque afortunadamente para nos, os ‘disidentes’ do Norte, os perigos entran dentro do previsible, moi lonxe da cadea ou represión que recibían os nosos antepasados que se enfrontaron á ditadura.
<br />
<br />E é por iso polo que a actitude diante da inxustiza hoxe é sen dúbida menos coraxosa que onte, aínda que por iso mesmo faise necesaria unha maior carga de dignidade.
<br />
<br />Levamos demasiado tempo acostumados a estar cómodos detrás das nosas liñas. Falamos para xente que nos entende e/ou asinte e calamos fronte aos ‘outros’ para evitar malestares innecesarios. En lugar de socializados como cidadáns, homoxeneizámonos como autómatas, confundindo non-violencia con non-conflito.
<br />
<br />Algúns teñen levado esta actitude cómoda e de cinismo tan lonxe que calan diante dos outros (normalmente dos ‘poderosos’) pero atacan sen piedade a aqueles que desde a mesma suposta trincheira queren facer algo diferente a esperar apostados, mirando como o inimigo avanza.
<br />
<br />Pero o combate soamente se da cando se abandona a trincheira propia e te adentras nas liñas 'inimigas'; esquecendo que namentres non hai combate no mellor dos casos hai tregua.
<br />
<br />Tratase de cruzar as liñas culturais do ‘inimigo’, o que moi intelixentemente fixeron os indignados do 15-M. Sen axenda marcada polo sistema e/ou os mass media. Sen importarlle se as propostas eran ou non politicamente correctas. Coa frescura daqueles que aínda non se contaminaron pola resignación.
<br />
<br />Cruzar as liñas culturais e sufrir algunha incomodidade é o que se espera dun home ou dunha muller de esquerda, o mesmo que hai anos os traballadores se infiltraban nos sindicatos verticais da ditadura para socavar a súa autoridade e autoorganizar o sindicalismo do futuro (ao marxe que os sindicatos do futuro non foran o que se esperaba).
<br />
<br />Pero tamén hai que cruzar as liñas ‘doutrinais’ que non nos deixan avanzar, superar o sectarismo que nos paraliza.
<br />
<br />Hai uns días a <em>Iniciativa BenComún</em> lanzou a idea de crear unha candidatura cívica unitaria ao senado.
<br />
<br />Porque ao senado?; Porque agora?.
<br />
<br />Efectivamente, porque nos ás eleccións autonómicas?; porque non antes e tamén porque non despois?
<br />
<br />En todo caso nalgún momento hai que empezar e o momento presente sempre é o mellor momento para elo, sobre todo se coincide co peor momento para o ben común.
<br />
<br />Levo anos sen entender porque a esquerda segue unida no día a día en formacións políticas aparentemente amplas e plurais pero que despois se converten nun desgaste de forzas necesarias para combater o ‘inimigo’ real. Non seria máis cómodo que houbera diferentes proxectos políticos nunha esquerda que é e vai seguir sendo plural e que soamente concorrera xunta ás citas sociais e electorais. Aforrariamos tempo en discusións estériles e cartos en psicanalistas.
<br />
<br />O divorcio (‘civilizado’) permite seguir relacionándose coa túa ex-parella, mesmo tendo que acordar con ela cousas tan importantes como o futuro dos fillos. Porque as forzas políticas non poden ter vidas separadas e debater e preocuparse conxuntamente polo futuro dos nosos fillos e fillas, de Galicia, do Planeta.
<br />
<br />Tampouco entendo aqueles que desde posicionamentos aparentemente radicais, separan a contenda electoral das outras (que electoralismo chusco!).
<br />
<br />A contenda electoral é igualmente política ca contenda social, da defensa do público ou da defensa do ecosistema, da lingua ou da paz,…
<br />
<br />Porque as forzas da esquerda, mesmo as que cando gobernan sen presión fan políticas de dereita (que como se observa ultimamente non é unicamente a socialdemocracia ‘oficial’) poden ir conxuntamente detrás da pancarta en defensa do ensino e a sanidade pública ou de Nunca Máis e non poden ir detrás da cidadanía nos procesos electorais?
<br />
<br />Hai que adentrarse nas liñas inimigas para mudar as cousas ou como di un moi bo amigo hai que entrar en ‘territorio comanche’.
<br />
<br />Namentres iso non se faga, a cultura de dereita e de destrución do ben común seguirá e a esquerda no mellor dos casos estará conformada por uns excelentes gardiáns das esencias e de paso por uns mestres no arte cainita de destruír o propio.
<br />
<br /><strong>Nota:</strong> Todas e todos coñecemos a lideres políticos que pensamos non están a dar os pasos necesarios para rachar coa dinámica de derrota na que se encontra a esquerda. Tiña pensado publicar nestes días un artigo titulado <em>“salvar ao soldado ...</em> ( poñede o nome que consideredes)”, pois faise necesario liberar enerxías e intelixencias secuestradas hai tempo. Desisto. Confío que non necesitan que algúns nos arrisquemos en ‘territorio comanche’ para saír airosos das últimas batallas. </span></div>
<br />xoan hermidahttp://www.blogger.com/profile/12091425438978678839noreply@blogger.com0